Forgotten World Highway

Bij het ontbijt in de keuken van de Beachcamping van Opunake, zagen wij dat het weerbericht een zwareregenwaarschuwing afgaf voor het gebied rond Mount Taranaki en het National Park. De regen had de camping al behoorlijk zompig gemaakt. Regencapes aan en inpakken en wegwezen.

Ruim 65 km later over de Surfhighway reden we een regenachtig New Plymouth binnen. New Plymouth had een verrassing in petto in de vorm van het nog niet zolang geopende museum Puke Ariki. Een museum, cultuurcentrum en bibliotheek in één gebouw. Kosten noch moeite gespaard. Alles met veel smaak en multimediale inzet vorm gegeven. Te Papa in Wellington heeft ongetwijfeld gediend als bron van inspiratie. Bij de ingang stond direct aangegeven dat de toon van het museum gezet was door de visie van de Maori’s. En dat bleek ook wel. Er werd niet onder stoelen of banken gestoken dat de Maori’s zich beroofd voelen van hun land en dat alles wat daarover afgesproken is, niet meer is dan een doekje voor het bloeden. Ook lazen we kritiek over hoe het gegaan was met het inrichten van het nationale park van Taranaki (Mount Egmont). Geen Maori-invloed, naamgeving Brits, namelijk Mount Egmont in plaats van Taranaki en het niet willen uitsluiten van mijnbouwactiviteiten. In het gebied van de Taranaki hebben zich rond 1865 drie oorlogen tussen Maori en settlers over eigendom van de gronden afgespeeld. We hebben een erg interessante documentaire gezien, die door Maori’s gemaakt is. Hierin wordt ook duidelijk dat de iwi (stamverband) nog springlevend is en dat de whakapapa (genealogie) generaties teruggaat. Wat ook duidelijk is dat er zich een sterke vermenging met de paheka (blanken) heeft voorgedaan. Bij sommige Maori’s blijkt alleen uit de naam nog het Maori-schap. Aan het eind van de film zingt een blond meisje met blauwe ogen een Maori-lied. Mooie scène was ook de haka die drie mannen in keurig pak uitvoerden tijdens een stambijeenkomst over de teruggave van grond en rechten.

In het museum verder de gebruikelijke indeling: een Maori-afdeling, een afdeling natuurlijke historie, een afdeling over de settlers en de voorwerpen uit de vorige eeuw (geschiedenis). Zo tref je de voorloper van de sledestofzuiger (Electrolux) aan die we in de zestiger jaren thuis hadden. Op de Maori-afdeling waren twee zeer bijzondere stukken te zien: een mantel van kiwiveren en een mantel met rituele betekenis, gemaakt van hondenhuiden. De Maori hebben rond 1300 de Polynesische hond hier mee naar toe genomen. Het deel dat ging over de kolonisten was ook interessant. Over de Nederlanders die na de oorlog ook veelvuldig zijn neergestreken in het gebied van de Taranaki, staat te lezen dat ze vooral werkzaam waren in de veehouderij en dat ze het niet gemakkelijk hadden in het nieuwe land. Ook waren ze in het begin niet geliefd: te ambitieus en te hard werkend. Dat er ook een grote kolonie Zwitsers was neergestreken in dit gebied hadden we al van de locals in de bar vernomen.

Om wat beweging te krijgen, zijn we op pad gegaan voor een wandeling over het 14 km lange kustwandelpad dat in New Plymouth is aangelegd. Regencapes en wandelschoenen aan en aan het begin hadden we nog zicht op enkele grillige rotsen voor de kust. Al gauw was er niets meer te zien en stortregende het en zijn we dus maar op onze schreden teruggekeerd. We zullen nog terug moeten naar Taranaki, want de berg heeft zich alleen als een heel vage contour laten zien.

Om 15.15 uur zijn we gaan rijden voor de etappe naar het National Park. In New Plymouth gingen de scholen uit en was het zowaar druk. De regen was torrential en de ruitenwissers konden het in de hoogste stand eigenlijk niet aan. De Mount Taranaki is omringd door een soort ringweg met veel inprikkers naar de voet of de knie van de berg; bij geen enkele ook maar een spoortje van de berg. Bij Stratford waren we bijna rond en hebben we de weg naar Taumaranui genomen, weg ‘45’ met een afstand van 150 km. Weg 45 blijkt de ‘Forgotten World’- Highway te heten en zo toonde de weg zich ook. Hij nam hier en daar Bommelachtige proporties aan. De regen werd snel minder en halverwege hebben we zelfs even zon gezien. We kregen zicht op vreemd gekreukelde vulkanische bergen. Begonnen we nog met een redelijke breedte en kon er toch 80 km/u gehaald worden, al snel werd dit 40 tot 50 km met veel bochten en eenbaanse bruggen.
Zesendertig km vantevoren werd de 3.40 m brede en 4.10 m hoge tunnel aangekondigd. Dan kon je, na al 40 km gereden te hebben, nog teruggaan. Eenmaal bij de tunnel ging alles wel heel snel: een bordje met de waarschuwing de lichten aan te doen, een scherpe bocht en direct daarna de donkere eenbaanstunnel in. Gelukkig geen tegenligger – niet geteld, maar het zijn er over de hele weg niet meer dan 20 geweest – maar je moet er niet aan denken. Na de tunnel een bordje met de tekst: ‘Thank you (waarvoor?) and be happy’. Schitterend. De highway werd een gravelweg door een ravijn (gorge)met al weer een regenwoudbegroeiing. Daarvoor waren we door The Republic of Whangamomona gekomen. Dit dorp heeft twintig jaar geleden de republiek uitgeroepen als protest tegen een gemeentelijke herindeling. Het hart van het protest zetelt in het fraaie koloniale gelijknamige hotel, dat nu te koop staat. De highway had, zoals al aangeduid, een magische sfeer. Deze werd nog versterkt door de totale eenzaamheid van het gebied. Weinig tegenliggers en we hebben slechts twee andere voertuigen op onze weghelft gezien. Een hiervan was een lege truck met aanhanger die zo te zien had moeten keren voor de te smalle en te lage tunnel. En wat te denken van een vrouw die langs de weg twee zwarte biggetjes uitlaat en de zwarte geiten die de weg overstaken, waarvan ook een geit met twee jonge geitjes. De Forgotten World Highway staat in geen enkele gids, maar was voor ons als route een enorme verrassing en een hoogtepunt op weggebied in Nieuw-Zeeland.

In Taumaranui even gestopt. We bleken er met de bus ook geweest te zijn. Om 19.00 uur gingen we verder voor de laatste 40 km en om half acht arriveerden we hier in de ons bekende Park Lodge. Vandaag de laatste regendag (onafgebroken) en morgen gaan we met beter weer verder naar Mount Manganui.

Dit stuk was af om ongeveer 11.00 uur en om 11.30 uur was het voldoende droog om ons buiten te wagen. Opnieuw naar Whakepapa Village voor koffie en Visitor Centre. Naar skicentrum op 1500 meter gereden en op de terugweg de boodschappen. Vandaag is dus een echte laidbackdag. Het lijkt wel vakantie! Vanavond iets meer activiteit: opnieuw zelf koken.

Groet Greet