Urupukapuka

Kia ora (spreek uit als kjora)

Vandaag hebben we de eerste dag vol zon gehad. En wat kwam dat goed uit. Om 9.00 uur vertrok onze catamaran voor de vaartocht door de Bay of Islands, met als eindbestemming de Hole in the Rock. Op deze tocht voel je pas echt wat de Pacific betekent. Prachtige kleuren van groen van de eilanden en blauw en turkoois van de zee. Met niets vergelijkbaar. De tocht was pittig met vooral op de heenweg veel deining. Al snel kwamen we bij de doorgeseinde dolfijnen, de bottlenosedolfijnen. Niet aan de drank zo te zien, want ze sprongen en buitelden dat het een lieve lust was. Voor geen camera te vangen. Daarna langs vele eilanden naar het rotseiland met het gat erin. Ons schip was er niet op berekend om door het gat te varen. Jammer want een drup die valt wanneer je er onder doorvaart, brengt de zege volgens de Maori.

Op de terugweg mochten we bijna een uur van boord op het Urupukapuka-eiland. Dan voel je je echt op een Zuidzee-eiland, vooral als je naar boven loopt en een fantastisch uitzicht hebt. Cadeautje was dat een Maorivrouw, bemanningslid van de andere boot, een groepje toeristen aan het rondleiden was. Net als onze chauffeur van gisteren is het zingen van een lied in de eigen taal erg voor de hand liggend. Zingen is kennelijk voor de Maori’s een bijzondere wijze van jezelf uitdrukken.

We zijn aan de overkant van Paihia (ferry) uitgestapt om Russell te bekijken. Een van de oudste plekken van NZ met mooie koloniale huizen en een fraai hotel. Het ligt mooi aan zee. Russell was in het midden van de 18e eeuw een liederlijke plaats vol uitschot als walvisvaarders e.a. Ook wel bekend als de Hell’s Hole. In het Maori heet het Kororareka, wat zoveel wil zeggen als "Wat zijn die pinguïns toch lekker”. Wij hebben geluncht met fish and chips. Nog even een blik in het museumpje geworpen. Ze verkochten er nog heuse cassettebandjes.

Met de ferry terug naar Paihia en meteen doorgelopen naar de Waitangi Treaty Grounds. Op 6 februari 1840 is de Engelse resident tot overeenstemming gekomen met uiteindelijk 500 Maori-opperhoofden over rechten, eigendom en autonomie. Het verdrag van Waitangi is een hoogtepunt voor het nationale bewustzijn van Nieuw-Zeeland. Voor de Nieuw-Zeelanders is de gedenkplek gratis. Buitenlanders betalen een forse entreeprijs. De plek is idyllisch en vooral de Maori-tempel (schoenen uit) met prachtige houten beelden en motieven in vlas is erg de moeite waard.

Op de terugweg boodschappen gedaan en voor de eerste keer gekookt. En lekker buiten kunnen eten.

Van harte, Geke!

Groet Greet