The Windy Gap

Wellington dus. De hoofdstad van NZ. In de nog korte geschiedenis van het land is het al de derde hoofdstad. De eerste was Russell, de pleisterplaats voor walvisvaarders en aanverwanten. Toen die plaats qua economische activiteit en qua morele standaarden wat in verval raakte ging het hoofdstadschap over naar Auckland. Kort daarna is bedacht dat de hoofdstad centraal in het land zou moeten liggen. Wellington voldoet aan die eis: het is zo’n beetje het zuidelijkste punt van het Noordereiland. Het aardige is dat we nu in nog geen twee weken in alle drie de al dan niet voormalige hoofdsteden zijn geweest.

Trouwens ook in de oude Maori-opvattingen is Wellington de belangrijkste plaats van Nieuw-Zeeland. Het verhaal gaat dat twee broers uit vissen gingen. Hoe het precies verder ging ben ik wat kwijt (de klok en de klepel) maar het belangrijkste is dat het Zuidereiland gezien kan worden als de boot van de vissers en het Noordereiland als de vis die wordt gevangen. Het heilige deel van de vis is de kop en dat is precies Wellington waar je met een beetje goede wil in de baai de bek van de vis zou kunnen zien.

Vandaag dus hier naar toe op pad, en vraagje: wij zijn steeds zo lyrisch over alles in NZ. Was dat vandaag nu weer het geval? Antwoord: (gelukkig) nee! Eerst het weer vanochtend. Wel droog maar een dikke laag wolken. De bergen/vulkanen konden wij niet voor een laatste keer zien. Ten tweede: de route. Ook die was niet bijster interessant. Alleen maar klagen dan? Nee, natuurlijk niet. Toch weer leuk om een aantal van de busreizigers van de afgelopen tijd terug te zien en ook te genieten van hun foto’s van de krater van Mount Doom. Zij hadden wel het extraatje van de steile beklimming en afdaling gedaan en dat had heel spectaculaire foto’s opgeleverd. Nog iets om voor een volgende keer in gedachte te houden. Verder brak tegen de tijd dat we bij de kust kwamen ook de zon door en dat gaf toch ook een vrolijk tintje aan de verder woest schuimende zee.

In Wellington (een vrij kleine stad met in het centrumgedeelte ongeveer 200.000 inwoners) eerst met de Magic Bus nog een tour gemaakt. Hierbij langs de haven, het enorme rugbystadion en een minstens zo groot cricketstadion, de zaal waar de première van The Lord of the Rings is geweest, een van de opnamelocaties, etc., gekomen en de Mount Victoria opgereden voor een mooi uitzicht over het geheel.
En dan de wind. Tussen het Noorder- en Zuidereiland is een vrij nauwe verbinding tussen de Tasmanzee en de Stille Oceaan, de Cook Strait. De van oorsprong al harde, zuidelijke koude wind perst zich hier doorheen en dat maakt dat de windsnelheid tot enorme proporties kan stijgen. Op 173 dagen per jaar kent Wellington dagen met hoge windkracht en vandaag benaderde het het stormniveau (ca. 7). Vanmiddag onder andere door het havengebied gelopen. Voor zover je dat lopen kon noemen dan: het waaide echt hard, knetterhard. Het aardige is: morgen mogen we, misschien wel in deze omstandigheden, in een kleine 4 uur de oversteek naar het Zuidereiland maken. De primatours liggen al klaar! Of we morgen aan de overkant in staat zijn om weer een mooi verhaal te maken is afwachten. Je merkt het vanzelf wel.

Na een heerlijk glas NZ Riesling hebben we het zeer bekende Te Papa-museum (avondopenstelling op donderdag) uitgebreid bekeken. Opnieuw Maori's, vulkanen en te ervaren aardbevingen. Het museum is zeer interactief, modern, prachtig ingericht en onderhouden. En dat alles gratis (vrijwillige bijdrage). Hierna was het rond 21.00 uur tijd voor een Nieuw-Zeelandse Italiaanse maaltijd met Hollandse bediening. Als je tussen de 18 en 30 jaar bent kun je voor een jaar probleemloos een werkpermit krijgen. Uurloon in NZ vanaf 13 NZD en in Australia 20 AD.

GREET(ings) HARRY