Abel Tasman

Een verhaal over drie dagen, een beetje lang(dradig) wellicht. Om met de ANWB-Kampioen te spreken: u bent gewaarschuwd!

In december 1642 voer Abel Tasman langs het Zuidereiland. Hier in de buurt van Marahau aan de noordwestkant van het Zuidereiland ging hij voor anker. De Maori die hier woonden zagen waarschijnlijk voor het eerst een blanke. Elkaar begrijpen deden ze niet en het kwam tot een gevecht waarbij vier opvarenden van de Heemskerck en de Zeehaen sneuvelden. Tasman besloot daarom verder niet aan te leggen en van de kust weg te blijven. Waarschijnlijk daardoor miste hij de doorgang tussen de twee grote eilanden van NZ, die Cook 130 jaar daarna wel ontdekte. Cook ging in NZ wel op diverse plaatsen aan land, onder andere in Endeavory Bay aan de oostkant van het Zuidereiland, maar niet hier. De eerste westerling die in wat nu het national park is aan land ging,was de Fransman Dumont d’Urville, ergens in de 19e eeuw.Hij onderhield heel vriendschappelijke betrekkingen met de Maori en heeft ook veel van hun cultuur in kaart gebracht. Ondanks dat Abel Tasman dus geen voet aan land in NZ heeft gezet, wordt hij toch op veel plaatsen herinnerd. De zee tussen Australië en NZ is naar hem genoemd (Tasman Sea) en ook het National Park waar we nu zitten – wel het kleinste van de nationale parken in NZ – is naar hem genoemd. En het moet gezegd: het is (het wordt wat saai en afgezaagd) een schitterend park dat in niets aan Grootegast of Lutjegast doet denken.

Gisteren eerst een wandeling van 12 kilometer door de regenwouden aan de kust gemaakt. Allerlei bijzondere vogels met jongen gezien en steeds doorkijkjes naar goudgele stranden in de baaien aan een smaragdgroene zee (‘Je hoeft toch niet naar de Maladiven om zoiets moois te zien?’Nee, je moet er verder voor! .... wij beseffen soms niet, dat we aan de andere kant van de wereld zitten). Wat laat vertrokken, dus in een stevig tempo gelopen. Dat deden wij niet alleen, ook mensen die de hele trail (51 km) gingen lopen - met tussentijdse overnachting in een hut of kamperend – deden dat met volle bepakking in hetzelfde tempo. Het weer was er wel naar: zonnig en lekker warm (tot zo’n graad of 25) maar in het regenwoud was de temperatuur heel lekker voor het (wat sneller) wandelen. Waar we naar toe moesten was vlak bij Anchorage Bay. Hier zouden wij om 12 uur een lunch hebben en van daaruit zouden wij gaan kajakken. De ochtendkajakploeg kwam iets later binnen – wij waren er om tien over half twaalf – maar ruim op tijd voor de gezamenlijke lunch. Het wachten was nog op twee Nederlanders (Gerrit en Lisa) die met de watertaxi kwamen – je kan in het park alleen wandelend of met de watertaxi (of andere boot) komen - en de Fransman Stephane. Op hem moesten we nog wat langer wachten; hij had ook gewandeld maar de tijd om op het punt te komen toch wat onderschat. Na enige uitleg van onze gids, Gloria, gingen we met onze kajak de Tasman Zee op. Eerst wat onwennig, maar zelfs wij hadden al snel door hoe het werkte. Eerst een overtocht naar een eilandje waar fur seals (zeeleeuwen) zouden zijn. Het was weer eens hoogwater dus weinig zonnende exemplaren maar toch een jonge zeeleeuw van niet zo ver af kunnen spotten. Verder varend door de groene zee – heel helder trouwens, je kon de vissen zo zien zwemmen – naar de andere kant van het eiland. Daar was niet zoveel te zien, maar wel te horen: een concert van niet zichtbare vogels. Lekker rustgevend. Weer doorgevaren naar een eiland waar wij vanaf de camping zicht op hebben, Fisherman’s Island, en daar aan land. Volgens Gloria was dit ‘Paradise’, maar zij was nog nooit in het paradijs van Glenorchy geweest. Paradijselijk mooi was het zeker ook hier. Tot slot nog de oversteek naar Marahau, lang genoeg om Gloria nog wat Italiaanse uitspraak bij te brengen. De ‘r’ in ‘bongiorno’ kwam er nog beroerd uit, haar ‘mi amore’ klonk veel beter. Helaas was dat niet aan mij gericht. Weer een prachtige dag!

Terug nog naar eergisteren. Redelijk vroeg vertrokken uit Punakaiki. Mooie kustweg met wat vooral mooi was: de zon op de golven waar de zon verder nog niet zichtbaar was. Wat nodig moest gebeuren, was tanken. Toen we een paar dagen daarvoor Greymouth uitreden, stond er ineens een bord met de mededeling dat het eerste tankstation pas na 90 kilometer was. Vreemd genoeg staat die mededeling niet bij het laatste tankstation voor die 90 km, maar eigenlijk in the middle of nowhere. Moet je dan ineens besluiten om toch maar om op de hoofdweg – niet druk maar toch - te draaien? Wij hadden nog wel genoeg in de tank, dus maar door. Toch gingen we hem richting Westport wel knijpen, met het oplichtende lampje – een van de weinige dingen op verlichtingsgebied die het in de Spaceship wel doet – in beeld. Toch ruimschoots binnen de marges – we hadden nog wel 130 km op de tank kunnen rijden – gebleven. In Westport was er de mogelijkheid om een wandelpad te nemen naar de vuurtoren en verder door naar een seal colony. Weer een schitterende wandeling, hoog langs de kust met aan de enen kant prachtige landschappen en aan de andere kant de zee die ogenschijnlijk uit het niets hard op de rotsen klapte, met natuurlijk fantastische waterfonteinen. Het enige minpuntje: waarschijnlijk vanwege hoogwater was er geen zeehond te bekennen. Dat deed aan de schoonheid van de wandeling natuurlijk niets af!

Voor dit alles ruim de tijd genomen, maar er lag nog een flink stuk weg voor de boeg. Door een Ardeche-achtig landschap langs de Buller River het binnenland in. Tijdens een lunchstop bij een camping van de NZ Staatsbosbeheer (DOC),hadden we helaas een ontmoeting met een zwerm sandflies en (niet helaas)een NL-stel dat nu heel lichtgewicht door Australië en NZ fietst. Hadden aanvankelijk veel meer bagage bij zich, maar hebben voor 12 kilo aan bepakking in bewaring gegeven.

Overigens hadden zij de Cycletourders die wij ruim twee weken terug in Franz Josef waren tegengekomen, ook ontmoet. Het mag dan allemaal heel uitgestrekt zijn hier, je komt de mensen toch altijd weer tegen. Na een bezoek aan de langste swingbridge van NZ (brug aan kabels; schudt lekker bij oversteken) en de boodschappen voor een paar dagen op de camping ‘The Barn’ in Marahau aangekomen en daar de laatst beschikbare plaats gekregen. Pas vanavond kwamen we er achter dat achter deze camping nog een enorme, vrij stille, camping ligt: Old McDonalds Farm. Waren we daar maar direct heengegaan!

Vandaag stond weer een actieve activiteit op het programma. Met de watertaxi naar Awaroa, vrij noordelijk in het park. Vandaar de wandeling naar – in principe – Anchorage Bay, zodat we inclusief gisteren 37 km van het pad zouden hebben afgelegd. Bij het eindpunt zouden we weer door de watertaxi worden opgehaald. Bij aankomst ga je niet lekker over een loopplank, maar moet je een stukje door het water waden. Je wordt alleen nat; de temperatuur is prima. Wel de wandelschoenen uit en op het strand weer aantrekken. De paden waren een stuk steiler en hoger dan het gedeelte van gisteren. Weer ongelooflijk – ik kan het ook niet helpen, maar het is gewoon zo –mooie uitzichten op de baaien en de zee. Hier wat meer blauw gekleurd; heeft hetzelfde overweldigende effect. Het eerste deel naar Bark Bay liepen we binnen de tijd die er voor stond. Dit ondanks een verrassing vlak bij de baai in de vorm van een stroompje dat te diep was voor onze wandelschoenen. Dus dezelfde ceremonie en lekker op blote voeten over het goudgele zand. Bij elke stop onderweg zijn (natuur) toiletten aanwezig en bij deze was zelfs een complete keuken. Alleen word je wel geacht zelf je potten en pannen mee te nemen; voor gas is gezorgd. Weer een staaltje van de hoge organisatiegraad van NZ: ik zou me dit in NL niet voor kunnen stellen. De bossen waar we doorheen kwamen, waren weer van het type regenwoud. Niet erg dicht, dus de hele reis begeleid door het sjirpen (noem je dat zo?) van de krekels, over de soorten planten en bomen zal ik het hier maar niet hebben; wordt het verhaal 2x zo lang en dat wil ik niemand aandoen. Nog wel vermeldenswaard is, dat we ook nu weer over een swingbridge kwamen (max. 5 personen op de brug, anders?) en dat we twee mannen met schoppen tegenkwamen. Zagen later dat ze van het DOC waren en dus werkzaamheden, ook bijzondere, in het park mochten uitvoeren. Greet vroeg wat ze met de schoppen gingen doen. ‘Kiwi’s vangen om thee van te trekken’ was het bijzondere antwoord. Dat was het dus niet, ze maakten de goten schoon, zodat het regenwater (later!) goed kon worden afgevoerd. Ze hadden al een heel traject afgelegd en een van de twee deed dat op blote voeten. Op de vraag van Greet kwam het antwoord, dat het DOC slechts 1 paar schoenen voor een koppel beschikbaar had. Morgen zouden de rollen zijn omgedraaid. Nu was het zaterdag, dus waarschijnlijk wordt dit werk doorvrijwilligers uitgevoerd. Een pittig klusje in deze omstandigheden.

Greet ging steeds harder lopen – de interim parkwachten hadden daar ook al een opmerking over gemaakt – en bij mij ging het licht langzamerhand wat uit. Te weinig gedronken de afgelopen dagen is volgens mij daar de oorzaak van. Voor Anchorage Bay kwam nog een beslispunt dat de bestuurder van de watertaxi ’s ochtends al had aangeduid. Er is een korte weg die alleen bij eb kan worden genomen en een langere die uiteraard meer tijd kost. Wel rekening houden met de vertrektijd van de watertaxi; ’s middags zou bij beide punten naar ons worden uitgekeken. Ik bleef daar achter en Greet maakte de afstand (25 km) compleet af. Op de terugreis merkten we wat voor een afstand wij wandelend en ook met de kajak hadden afgelegd. Wij gaan binnenkort op voor de WK wandelen en kajakken voor masters. Maken we nog een beste kans!

Het is nu na half elf. Tijd om te stoppen en het stuk te plaatsen. Daarna kan ik hopelijk weer van de sterren genieten. De afgelopen dagen met heldere hemel waren ook stukken melkweg te zien. Het leuke van de Spaceship is dat je liggend door de ruit van de achterdeur kan kijken. Weliswaar is het geen sterrenwacht a la carte, daarvoor moet minstens de ruit worden schoongemaakt. Maar vaag of helder, het maakt niet uit. Na de activiteiten van de laatste dagen vallen wij toch binnen de kortste keren in slaap (en ik denk dat Greet nu niet ver gekomen is met het tellen van de sterren).

GREET(ings) HARRY