Whaling and Rock-'n-Rollcity

Nu in Christchurch, sinds september 2010 hier in NZ bekend als rock-'n-rollcity vanwege de aardbeving. Toch vreemd hoe op dit fenomeen wordt gereageerd. De chauffeur – zijn naam kennen wij niet - van de Magic Bus naar Wellington, zelf ook een Wellingtonner, zei dat Wellington bekend stond als de stad van de aardbevingen. Helaas – of gelukkig – was Wellington sinds september 2010 die titel kwijtgeraakt.....

Het hotel waar we zitten ligt nogal afgelegen in een soort businesspark. Naar het centrum lopen kan wel; een park door en dan ben je er in circa 20 minuten. Wat je dan ziet - en we hadden dat echt niet gerealiseerd - is een gebied dat grotendeels met een schutting is afgezet. Een no-go area voor een flink stadsdeel dat nog de sporen van de grote aardbeving draagt. Wat we konden zien waren diverse gebouwen die deels waren ingestort; andere hogere gebouwen leken wel intact maar stonden gevaarlijk scheef. Natuurlijk nu lang niet alles gezien en ook geen idee van de vorderingen in het herstel, toch maakt de binnenstad een desolate indruk. Veel meer van Christchurch zullen we niet meer zien: vandaag pas laat aangekomen (vertraging wegens een defecte goederentrein) en morgen gaan we alweer vroeg (7.15u. worden we opgehaald) op pad en gaan dan met de Transalpine Express over de Southern Alpes naar de westkust.

Waar we wel wat meer over kunnen vertellen is de ‘whalewatching’ van vandaag. De trein ging pas vanmiddag om half vier, dus tot dat tijdstip was er tijd voor activiteiten. De whalewatching was ‘pre-booked’ en zo konden we om elf uur na een korte briefing over de veiligheidsmaatregelen in de bus naar de boten stappen. De boten lagen op een plaats waar we gisteren met onze wandeling over het schiereiland waren langsgekomen, alleen hadden we ze toen niet gezien. Niet zoals in Patagonia zodiacboten, maar boten waar je eerst verplicht binnen moest zitten (veiligheid!). Nu gingen we ook met een flinke vaart over het water, dus zo gek was die maatregel niet. Bovendien gaf dat de mogelijkheid om nog eens de veiligheidsmaatregelen(!)duidelijk te maken maar ook om wat meer informatie over wat we nu gingen bekijken te geven. Waar we naar op zoek waren, waren spermwhales, letterlijk: spermawalvissen. Er was een kans dat we nog een andere walvissoort zouden treffen, maar dat zou dan een bonus zijn. De groepen voor ons waren al tot 2 walvissen gekomen, dus aan ons om dat minimaal te evenaren. Hoewel we aan het leveren van die prestatie vrijwel niets zouden kunnen bijdragen, mochten we het toch proberen: over de zee turen en als je tot tweemaal toe op dezelfde plaats een waterkolom van zo’n 5 meter zag was het bingo en kon naar die plaats koers worden gezet. Uiteraard heeft niemand een dergelijke waarneming gedaan maar kon de bemanning met modernere hulpmiddelen – inclusief overleg met de andere boten en informatie uit een helikopter – wel een walvis spotten. Daar naartoe gesneld en dat gaf de mogelijkheid van het voorspel te volgen. Het voorspel voor de duik dan, want de spermwhale kan tot wel een paar duizend meter diep duiken en kan daarbij ongeveer 2 uur onder water blijven. Het gesnuif en gespuit is niets anders dan het hele lijf volstouwen met zuurstof. Voor dit ritueel heeft hij ongeveer vijf minuten nodig. Daarna volgt nog een laatste grote hap lucht en dan wordt de duik ingezet: eerst het krommen van de rug en daarna de staart boven water. Na een paar seconden is dan het schouwspel afgelopen. Veel gefotografeer natuurlijk en volgens Greet had zij ‘beet’; mij is het niet gelukt.

Om de andere groepen te evenaren was er nog minstens een andere duikvoorbereiding noodzakelijk. Er werd er weer een ontdekt, dus de race – je moet wel binnen die 5 minuten er zijn – werd weer ingezet. Ondertussen kon nog wel genoten worden van de vlucht van albatrossen. De echt hele grote zijn ook echt de grote jongens onder de gevleugelde vrienden: een vleugelspanwijdte van 260 cm! Maar goed de tweede walvis: op tijd aanwezig en het hele gebeuren kunnen volgen. Toen bericht van de anderen: Manu was gesignaleerd. Op anderhalve mijl weliswaar, maar het was te proberen en inderdaad hebben we Manu ook in de diepte zien verdwijnen. Manu is een van de vaste gasten die jaarlijks – en steeds stipt op dezelfde dag als het jaar ervoor – in dit deel van de Pacific verblijft. De vaste gasten hebben alle hun eigen (Maori)-naam en het zijn ook allemaal mannetjes. Dit deel van de oceaan is voor de vrouwtjes te koud; zij verblijven in de warmere, meer noordelijke gedeelten van de Stille Oceaan. Enige gelijkenis met mensen met warm en koud water is de walvissen dus niet vreemd.

Waar we mee bleven zitten was die naam van ‘Spermawalvis’. Die bleef ons vreemd in de oren klinken. Via een vertaalprogramma wist een verkoopster van het walvisinformatiecentrum ons de oplossing te geven: de ‘spermwhale’ staat bij ons wel bekend als de …………. POTVIS. Die hebben we dan toch maar eens in levende lijve ontmoet; bij jullie daar komt hij (of zij?) bijna alleen in aangespoelde en dode vorm voor!

GREET(ings) HARRY