Lekke band

In een zeer grijs verleden reden wij rond in een Russische Fiat, de Lada. Dat was de garantie voor een lekke band per jaar. Vaak gebeurde dat tijdens onze vakanties en bij voorkeur vlak voor een vertrek met een veerboot. Neem 1993: ’s ochtends vroeg op om de veerboot van Sheerness naar Vlissingen (al lang opgeheven) te halen. Buitengekomen uit het hotel voor de laatste nacht bleek een band lek. Harry heeft deze vervangen en even later bleek ook een tweede band lek. Een aardige accountant voor wiens kantoor dit drama plaatsvond heeft Harry met wielen en al vervoerd voor het laten repareren van de lekke banden. We hebben de boot, dankzij de hulp, nog gehaald.

Morgen gaan we met de veerboot terug naar het Noordereiland en vandaag hebben we de Queen Charlotte Drive onveilig gemaakt. Eerst 25 kilometer gereden om vanuit Blenheim in Picton (ferryplaats) te komen en hierna 175 kilometer op die Queen Charlotte Drive dus. Zo'n 25 kilometer ging over gravel en hier bleek later het venijn in te zitten. Het deel over asfalt was oneindig bochtig. Alleen maar sturen en de meeste bochten konden alleen met maximaal 30 km/u gehaald worden. In al die bochten toch nog genoeg tijd om over andere dingen te denken en ik heb de hypothese ontwikkeld, dat ik sinds ik in 1978 mijn rijbewijs heb gehaald, ik waarschijnlijk meer links dan rechts op de weg heb gereden. Opmerkelijk!

Koffie gedronken in het zeer afgelegen (extra remote) Puna Cove Resort (Astrid, even googlen op dit woord en op Manaha Lodge en op Awaroa Lodge op Abel Tasman). Wij zouden hierna een stukje op de wandelroute van Queen Charlotte gaan lopen. Maar het weer is hier (slechts 200 km van Abel Tasman) slecht geweest en het pad was nat. Ik waarschuwde Harry voor de glibberigheid en nog geen 10 seconden lag hij kermend onderuit. Plek in de onderrug en een broek vol modder. Het viel gelukkig mee, maar we zijn rechtsomkeert gegaan en weer gaan rijden. Op aanraden van een oudere werknemer van de Puna Cove Resort hebben we de weg naar het uitzichtspunt Titirangi genomen. Wat een uitzichten! Maar het venijn: ergens heeft een zeer scherpe steen gelegen en terug, dichtbij Picton op een ander uitzichtspunt, ontdekte Harry een onrechtmatigheid bij de linkerachterband. De 8 km naar Picton doorgereden, gelukkig zonder invloed op de besturing. We werden onderweg nog wel door een medeweggebruiker gewaarschuwd. Uiteindelijk hebben we in een slakkentempo een bandencentrum in Picton bereikt. De band was niet te repareren en moest worden vervangen. Een gemene steen ter grootte van een euro leidde tot een rekening van omgerekend vele euro's. Als het goed is kunnen we ook deze rekening indienen bij Spaceship in Auckland.

We zitten hier in een echt ouderwetse jeugdherberg met een soort herbergvader. Maar wel in een eigen appartementje met douche, toilet en keuken en nog een onderhuurder naar later bleek. In deze studio zitten namelijk twee slaapkamers. We delen onze accommodatie met een Amerikaan uit Alaska die net terug is van werkzaamheden in Antartica. Zelf lekker gekookt en morgenvroeg moeten we om 7.00 uur bij de boot zijn.

Ondanks de pech vandaag toch een prachtige dag gehad in alweer een spectaculair gebied met een fjordenachtig landschap.

Gisteren hebben we met enige weemoed afscheid genomen van het Abel Tasman National Park. Dit hebben we gedaan met ochtendfoto’s. Als we op de andere (veel mooiere) camping hadden gestaan waren we wellicht nog een dag gebleven. Het weer was gisteren bij ons wel wat minder, maar dat zegt dus in NZ niks voor gebieden op nog geen 200 km afstand. Harry en ik zijn tot de conclusie gekomen dat we het Abel Tasman National Park het mooiste gebied van NZ vinden. Niet te missen dus!

Al snel waren we in Nelson, de gateway tot het Abel Tasmanpark en hier hadden we ons nogal wat van voorgesteld. Veel kunstenaars, een paar mooie oude huizen en straten en stadswandelingen en een heuse kathedraal. Toen we dit niet direct terugzagen maar eens informeren in het toeristenbureau. De man keek me glazig aan toen ik vroeg naar het mooie Nelson. Uiteindelijk hebben we het prachtige park Queenspark gevonden met veel bomen uit het einde van 1800. We hebben ook heerlijk buiten koffie gedronken met cheesecake en laten we het over de kathedraal maar niet hebben.

Rond 14.00 uur hadden we het van oorsprong Duitse Blenheim (centrum van de wijnbouw in Marlborough) al bereikt. Nog geen echt campingweer, dus doorgereden op het stuk waar we met de trein al geweest waren, nl. richting Kaikoura. Na zo’n 25 km uiteindelijk bordje Seaview gevolgd en door eenzame gebieden met alleen maar wijngaarden naar zee gereden. Stukje onverhard en keren bij een hek en over een steil pad naar beneden. Hier de Pacific Ocean aanschouwd met wind en een temperatuur van ca. 14 graden. Wel prachtige stenen en Jakobsschelpen gevonden (Bram, er gaat er eentje mee naar Santiago). Op de terugweg een fantastische pie met groenlipmosselen gegeten. In Blenheim uiteindelijk een leuk restaurant gevonden. Veel Nieuw-Zeelandse plaatsen lijden aan een Amerikaans systeem van planologie. Je denkt steeds dat je in een winkelcentrum of op bedrijventerrein loopt. Deze plekken zijn al helemaal niet bedoeld om te lopen.

Binnenkort opnieuw vanaf Noordereiland.

Groet Greet