Met een schepje naar zee
Door: Greet Luursema en Harry Fransen
Blijf op de hoogte en volg Greet Luursema en Harry Fransen
28 Februari 2012 | Nieuw Zeeland, Hot Water Beach
Weer eens wat anders. Het reizen met een Spaceship levert bij een aantal campings voordelen op. Je kan onder andere je dvd’s ruilen. Heel leuk als je ongeveer 10 minuten stroom hebt voor het bekijken, maar waarom we in hemelsnaam op vakantie naar een beeld van kabouterformaat zouden moeten gaan staren is voor ons toch al een raadsel. Bij de camping waar we nu staan kan je als Spaceshipper gratis een schep voor de Hot Water Beach huren. Huh??? Ja juist, een schep voor de Hot Water Beach! Uit de diverse toeristische folders hadden we wel een idee waar het over ging maar wat het precies inhield wisten we niet. Het gaat om het volgende:
Vijf tot negen miljoen jaar geleden – we kijken niet op een jaartje – was de Coromandelvulkaan actief. Inmiddels is hij (zij) uitgestorven, maar een laag magma is op een twee kilometer onder het aardoppervlak blijven steken. Dat magma, met een temperatuur van 170 graden C, verwarmt water dat door de bodem zakt en zich uiteindelijk vlak boven de magma bevindt. Het verwarmde water stijgt op en komt bij laag water op het strand aan de oppervlakte. Er zijn twee bronnen. De eerste heeft een temperatuur van 64 graden C, de tweede – twintig meter verder – komt qua temperatuur iets lager uit, namelijk op 60 graden. Van twee uur voor laag water tot twee uur erna kan van de opborrelende warme golf worden genoten. Dat genieten gaat in de vorm van het graven van een kuil op het drooggevallen gedeelte van het strand (specialisten ‘kuil’: bekend) en dijken aanleggen (specialisten ‘dijken’: ook bekend). Handig is het om hierbij over een schep(je) te beschikken en dat kan voor NZ $ 5 (voor ons dus gratis) worden gehuurd.
Klinkt allemaal echt eenvoudig, zeker voor die specialisten van het noordelijk halfrond, maar ook hier geldt: niets is wat het lijkt! Want, die temperaturen van 60 en 64 graden die gelden echt wel! Soms kan je op een zand staan van normale strandtemperatuur, een half voetje verder kan het al ondragelijk heet zijn, behalve voor ’Ratelband Vuurproef-Proof©’-mensen dan (maar dat zijn wij niet).
Gisteren voor de eerste keer dit feest meegemaakt. Om kwart over vijf ’s-middags was het laag water en toen we er aankwamen was het al redelijk vol. Om er te komen moet je een riviertje doorwaden en dan zie je een paar honderd meter verder waar je moet zijn. Een drukte van belang – maar ja, wat wil je, het was weekend – met allemaal mensen die in (zelf gegraven) poeltjes lagen, of bezig waren er een te ‘scheppen’. Dus kijken of ergens een plekje vrij was en dan er naar toe. Een pijnlijke ervaring, want waar damp opstijgt, is de zandtemperatuur hoog. Uiteindelijk wel een vrije poel gevonden en aan het werk. Ook dan ben je niet veilig, want zoals gezegd kan een decimetertje verder al een heel andere gevoelstemperatuur opleveren. Het leukste is natuurlijk dit alles op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook dan moet je oppassen: we hebben menig fotograaf een dansje zien maken om toch wat minder hete grond onder de voeten te krijgen! En zoals het wel vaker gaat met de strandse zandkastelen: door het opborrelende water ontstaan dijkdoorbraken, of er worden voor de temperatuurregulatie dijkdoorbraken geforceerd. Dan zijn wij NL-dijkenbouwers in ons element en creëren met gemak de meest moderne Deltawerken. Aan alle pret komt automatisch een einde: van beneden aan dringt het opkomende tij de met zo veel zorg en energie eigenhandig opgebouwde hot pools binnen en vernietigt alle bouwsels. Eigenlijk ook wel mooi: een hele menigte is in een tijdspanne van nog geen vier uur driftig in de weer geweest en de zee wist alles in een paar vegen weer weg, zodat je in een volgende periode van laagwater weer met een schone lei kan beginnen. Een handdoek neerleggen in je eigen kuiltje (D) kan je wel doen het enige resultaat is dat je die handdoek dan kwijt bent.
Vandaag voor de tweede keer naar de natuurlijke hot pool. Eb was nu om tien over vijf, dus om een uur of half vijf daarheen. Maandag wasdag, buiten het echte seizoen, dus onze verwachting was dat het een stuk minder druk zou zijn dan in het weekend. Vergeet het maar, het was zo mogelijk nog drukker! Fraai gezicht om van afstand de menigte bezig te zien. Had – van afstand dan - nog het meest weg van een kolonie vlooiende apen in de dierentuin, maar voor je het weet ben je zelf ook een medeplichtige in het ritueel. En genoten hebben we! Morgen als het even kan weer, en woensdag idem. Na de verwarming vanuit het middelste van de aarde – met allerlei stoffen die ongetwijfeld uitstekend zijn voor de gezondheid – is het heerlijk daarna je volledig over te geven aan de met woeste golven opkomende zee. Van kou of dergelijke merk je niets meer. Prachtig!
Zo, en als dit niet voldoende reclame is voor een bezoek aan de Hot Water Beach in de Coromandel (NZ), weet ik het ook niet meer.
Het hete water in Hot Water Beach is een mooie ervaring en het kan geen kwaad zolang het tot die twee poeltjes beperkt blijft. Dat Nieuw-Zeeland echte bedreigingen kent ( aardbevingen, vulkaanerupties en tornado’s) wisten we al, maar dat tsunami’s daar ook bij horen is nieuw. We zitten nu in een gebied waar overal op borden de tsunamivluchtwegen zijn aangegeven.
GREET(ings) HARRY
Vijf tot negen miljoen jaar geleden – we kijken niet op een jaartje – was de Coromandelvulkaan actief. Inmiddels is hij (zij) uitgestorven, maar een laag magma is op een twee kilometer onder het aardoppervlak blijven steken. Dat magma, met een temperatuur van 170 graden C, verwarmt water dat door de bodem zakt en zich uiteindelijk vlak boven de magma bevindt. Het verwarmde water stijgt op en komt bij laag water op het strand aan de oppervlakte. Er zijn twee bronnen. De eerste heeft een temperatuur van 64 graden C, de tweede – twintig meter verder – komt qua temperatuur iets lager uit, namelijk op 60 graden. Van twee uur voor laag water tot twee uur erna kan van de opborrelende warme golf worden genoten. Dat genieten gaat in de vorm van het graven van een kuil op het drooggevallen gedeelte van het strand (specialisten ‘kuil’: bekend) en dijken aanleggen (specialisten ‘dijken’: ook bekend). Handig is het om hierbij over een schep(je) te beschikken en dat kan voor NZ $ 5 (voor ons dus gratis) worden gehuurd.
Klinkt allemaal echt eenvoudig, zeker voor die specialisten van het noordelijk halfrond, maar ook hier geldt: niets is wat het lijkt! Want, die temperaturen van 60 en 64 graden die gelden echt wel! Soms kan je op een zand staan van normale strandtemperatuur, een half voetje verder kan het al ondragelijk heet zijn, behalve voor ’Ratelband Vuurproef-Proof©’-mensen dan (maar dat zijn wij niet).
Gisteren voor de eerste keer dit feest meegemaakt. Om kwart over vijf ’s-middags was het laag water en toen we er aankwamen was het al redelijk vol. Om er te komen moet je een riviertje doorwaden en dan zie je een paar honderd meter verder waar je moet zijn. Een drukte van belang – maar ja, wat wil je, het was weekend – met allemaal mensen die in (zelf gegraven) poeltjes lagen, of bezig waren er een te ‘scheppen’. Dus kijken of ergens een plekje vrij was en dan er naar toe. Een pijnlijke ervaring, want waar damp opstijgt, is de zandtemperatuur hoog. Uiteindelijk wel een vrije poel gevonden en aan het werk. Ook dan ben je niet veilig, want zoals gezegd kan een decimetertje verder al een heel andere gevoelstemperatuur opleveren. Het leukste is natuurlijk dit alles op de gevoelige plaat vast te leggen. Ook dan moet je oppassen: we hebben menig fotograaf een dansje zien maken om toch wat minder hete grond onder de voeten te krijgen! En zoals het wel vaker gaat met de strandse zandkastelen: door het opborrelende water ontstaan dijkdoorbraken, of er worden voor de temperatuurregulatie dijkdoorbraken geforceerd. Dan zijn wij NL-dijkenbouwers in ons element en creëren met gemak de meest moderne Deltawerken. Aan alle pret komt automatisch een einde: van beneden aan dringt het opkomende tij de met zo veel zorg en energie eigenhandig opgebouwde hot pools binnen en vernietigt alle bouwsels. Eigenlijk ook wel mooi: een hele menigte is in een tijdspanne van nog geen vier uur driftig in de weer geweest en de zee wist alles in een paar vegen weer weg, zodat je in een volgende periode van laagwater weer met een schone lei kan beginnen. Een handdoek neerleggen in je eigen kuiltje (D) kan je wel doen het enige resultaat is dat je die handdoek dan kwijt bent.
Vandaag voor de tweede keer naar de natuurlijke hot pool. Eb was nu om tien over vijf, dus om een uur of half vijf daarheen. Maandag wasdag, buiten het echte seizoen, dus onze verwachting was dat het een stuk minder druk zou zijn dan in het weekend. Vergeet het maar, het was zo mogelijk nog drukker! Fraai gezicht om van afstand de menigte bezig te zien. Had – van afstand dan - nog het meest weg van een kolonie vlooiende apen in de dierentuin, maar voor je het weet ben je zelf ook een medeplichtige in het ritueel. En genoten hebben we! Morgen als het even kan weer, en woensdag idem. Na de verwarming vanuit het middelste van de aarde – met allerlei stoffen die ongetwijfeld uitstekend zijn voor de gezondheid – is het heerlijk daarna je volledig over te geven aan de met woeste golven opkomende zee. Van kou of dergelijke merk je niets meer. Prachtig!
Zo, en als dit niet voldoende reclame is voor een bezoek aan de Hot Water Beach in de Coromandel (NZ), weet ik het ook niet meer.
Het hete water in Hot Water Beach is een mooie ervaring en het kan geen kwaad zolang het tot die twee poeltjes beperkt blijft. Dat Nieuw-Zeeland echte bedreigingen kent ( aardbevingen, vulkaanerupties en tornado’s) wisten we al, maar dat tsunami’s daar ook bij horen is nieuw. We zitten nu in een gebied waar overal op borden de tsunamivluchtwegen zijn aangegeven.
GREET(ings) HARRY
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
