No Lake Matheson

Het weerzien met Lake Matheson zou een van de hoogtepunten worden van onze reisdag van gisteren. We hadden dit spiegelmeer (spiegelingen van Mount Cook en Mount Abel Tasman in dit idyllisch meertje) graag willen rondlopen. Met de Magic Bus hebben we de spiegelingen met goed weer wel wat kunnen zien, maar er was geen tijd om het meertje te ronden. Gisteren om 8.30 uur al op pad. Afscheid genomen van de meren Hawea en Wanaka. Koffie in het ons bekende gat Makarora. In het café leek het wel een gathering van de door Sven verzonnen Lotso’s. Kenmerken: een zekere leeftijd, veel buitensportkleding aan en de mannen voorzien van veel baardhaar. Bij het DOC (Department of Conservation) een bushwalk van 15 minuten gedaan. Direct naast de weg en je waant je direct in een tropisch bos. Alleen het geluid van een enkele auto en een incidenteel vliegtuigje verstoort de diepe rust.
Even verderop de auto weer geparkeerd en dit keer 30 minuten gelopen en de zandvliegen getrotseerd om de Blue Pools te bekijken. Over boardwalks en hangbruggen de hemelsblauwe poel in de rivier bewonderd. De Haastpas (563,9 m) vlot genomen. Vooral de daling naar zeeniveau is de moeite. Vanaf het iets verder gelegen gehucht Haast begon het te regenen. In de regen en zonder zicht op de gletsjers bereikten we Fox Glacier, de geplande overnachtingsplaats voor 2 nachten. Vanaf Jacob’s River hadden we al uitgekeken naar de afslag voor Lake Matheson (rondje om het meer en een lunch in het fraaie café). We waren beiden zeer verbaasd dat we de afslag hebben gemist. Gelukkig had het weer de hernieuwde kennismaking sowieso al bedorven. De stromende regen in Fox maakte, dat we besloten door te rijden naar de volgende geplande stop, Punakaiki. Twee nachten winst die we op Noordereiland gaan besteden.

We hebben geluncht in de ons bekende bakkerij in Franz Josef. Ook hier hebben we de gletsjers alleen per helikopter kunnen zien en ervaren. In FJ hadden we al eerder een sombere (regen)dag. Het Duitse bakkersmeisje herkende ons nog van 14 dagen eerder.

Vlot doorgereden en tussen FJ en Hokitika over een afstand van 130 km geen motorvoertuig achter ons gehad. In Hokitika is ongeveer alles om vijf uur dicht en dus hebben we alleen de apotheek bezocht voor jeukbestrijding van de zandvliegbeten (minimaal 2 dagen plezier). Na het ons bekende Greymouth, (het weer was enigszins opgeknapt met nog af en toe een motregenbui) begint het ons al van de wandeling naar Port Elizabeth bekende tropische regenwoud met de schitterende Nikaupalmen.

Om 19.00 uur hebben we na 500 km deze mooie camping aan zee bereikt na nog een poging voor de jeugdherberg (vol). Het is hier sowieso opvallend druk. Zeker ook in het café waar we lekker gegeten hebben. Al weer vis. Ik dit keer een keur van gefrituurde vis (waaronder twee gefrituurde oesters). Het is verder droog gebleven in ik zit nu rond het middaguur een dag later te typen in de zon.

Nog even terug naar maandag, onze ‘rustdag’ bij Lake Hawea. Van Mike, de geboren campingbeheerder hadden we nuttige informatie over wandelroutes gekregen. Na koffie In Lake Hawea op pad voor een vlakke wandeling langs het meer. Na 8 km kwamen we bij het begin van de wandeling naar Breast Hill. Bij aankomst begrepen we waarom er 4-5 uur stond voor een afstand van 4 km. We zijn met een stijging van ca. 20% 80 meter geklommen en toen heel voorzichtig weer afgedaald. Nog even doorgelopen langs het meer, koeien getrotseerd en geluncht. De terugwandeling vonden we uiteindelijk nog tamelijk ver. Terug op de camping douchen en de was doen en het gidsje teruggegeven aan Mike. Zijn vrouw was, getuige de posters op alle toiletten, kennelijk overleden aan darmkanker. Een ziekte die in NZ elk jaar 1200 slachtoffers eist. Lijkt me heel veel, maar het zou te maken kunnen hebben met voedingspatroon van veel vlees? Of het is in lijn met NL? Mike liet zich nu bijstaan door een erg aardige voormalige Oostduitse met ADHD.

Het autorijden in NZ is zeker geen straf. Op de eerste 85 km naar Akaroa voelde het nog tamelijk onwennig. Niet het links rijden. Daar heb ik nooit moeite mee gehad. Een automaat is alleen maar gemakkelijk als je er aan gewend bent en dat gaat heel snel. Ook het stuur aan de rechterkant gaf in tegenstelling tot Ierland dit keer geen problemen. Kennelijk blijft dat toch in het systeem hangen. Het enige onwennige was het rijden zelf en dat had ik de laatste tijd niet erg veel gedaan. Na de tweede rit naar Oamaru was ook dit opgelost. Ik haalde nu waar nodig ook de vereiste 100 km en naar Invercargill ben ik ook begonnen langzame toeristen in te halen. Het enige wat nog steeds niet past in mijn hersenbedrading is dat de richtingaanwijzer rechts zit. Verwarring met de ruitenwissers en problemen met rechtsaf en linksaf. Gaat nu ook beter.
De wegen in NZ zijn van goede kwaliteit, maar hebben geen vluchtstrook en alle bochten zijn voorzien van een snelheidsadvies (erg gemakkelijk). Het is dus bijna overal zeer rustig en vanaf gisteren veel motoren in groepen op de weg. De benzine kost omgerekend € 1,30 (wat kost het eigenlijk in NL?) en is daarmee goedkoper dan melk, die ook nog ondrinkbaar is. Dit had Alan ons verteld en we hebben het proefondervindelijk vastgesteld. En dat in een land dat de derde zuivelproducent van de wereld is. Ben ik nu een ware automobilist geworden? Nou nee, het rijden is voor de rijdagen en op de overige dagen wordt er alleen anderszins bewogen.

Vanochtend al vroeg lopend op weg naar de beroemde Punakaiki Pancakes (en Blowholes). En dit was echt een bijzonder geologisch verschijnsel (in tegenstelling tot de Moeraki Boulders). De als pannenkoeken gestapelde lagen van keileem en modder in de rotsen stellen de geleerden nog steeds voor raadsels. Met mooi weer zijn we via een goed aangelegde route langs de pancakes en blowholes (nee, geen duistere gelegenheden waar je de geneugten van weed kunt genieten) geleid. Blowholes zijn door weer, wind en water gecreëerde gaten in de rotsen waar de golven zeer hoog opspatten. En dit alles voorzien van zeer weelderig groen. Terug bij de parkeerplaats (wij waren lopend) hebben we in het internetcafé onze ferry naar het Noordereiland geboekt. Een dag eerder en een andere maatschappij leverde 70 NZD op.
Na de lunch op de camping (helaas was ons broodbeleg in de freezer ipv de fridge beland) tijd voor een ongelooflijke wandeling langs de rivier en door het gematigd regenwoud. Gematigd wil zeggen in een gematigd klimaat, maar de uitingen zijn tropisch. Harry gaat hier nog een aparte beschouwing aan wijden. Onderweg hier en daar al weer wat drizzle (motregen) en later echte regen. Hadden in verband met de weersverwachting er al voor gekozen om uit te eten en dat was de goede keuze. Zitten nu gezellig in de keuken (dit keer zonder laat kokende Duitsers) en gaan morgen in Abel Tasmanpark dit stuk plaatsen.

Groet Greet