Dunedin
Door: Greet Luursema en Harry Fransen
Blijf op de hoogte en volg Greet Luursema en Harry Fransen
06 Februari 2012 | Nieuw Zeeland, Dunedin
Onze reisbeschrijving begon vandaag met “Life slows down a little as we leave Queenstown …” en dat klopt helemaal. Queenstown is een stadje van ruim 10.000 inwoners en hyperactief, overlopend van adrenaline en testosteron.Je kunt het niet verzinnen of je kunt het doen in Queenstown. Bungeejumpen, skydiven, paragliden, parasailen, basejumpen, raften,helibiken, riversurfen etc., etc. De straten zijn dan ook gevuld met horeca, buitensportwinkels, giftshops en reisorganisaties. Toch vonden wij Queenstown een erg leuke verblijfplaats. Het is meer Europees van opzet en niet zo Amerikaans als veel plaatsen hier, waarbij je het idee hebt dat je op een bedrijventerrein rondloopt.
De rust was met driver Allan ook in de bus teruggekeerd. Een chauffeur van onze leeftijd; geen wifi en geen muziek. Geen koffie in Alexandra, omdat alles dicht is in verband met de nationale feestdag. In Roxburgh lukte dat wel. Onderweg langs de fout geprojecteerde stuwdam van Clyde gekomen. Net op de breuklijn voor aardbevingen en de ingenieurs hadden er ook geen rekening mee gehouden dat het stijgende water zou zorgen voor verzakkingen in de omringende rotsen. Allan zou niet in Clyde willen wonen want als de dam zou doorbreken dan is het in 5 seconden gebeurd met je. Nog net tijd om de old mrs. nog een hug te geven, zei hij. Alexandra is ook de droogste plek van NZ met slechts 27 cm per jaar. De Milford Sound, dat hemelsbreed op hoogstens 100 km ligt, heeft te kampen met 7 tot 12 meter per jaar. Alexandra is dan ook een waar toevluchtsoord voor artritische senioren. Overigens heb je hier 27 seconden bij het doorbreken van de dam.
De nationale feestdag op 6 februari wordt gehouden vanwege het tekenen van de Waitangi Treaty in 1840. Wij hebben bij Paihia de historische plek bezocht. De meeste Maori’s zien weinig redenen tot een feestje. In 1840 en ook nog daarna hebben de meeste chiefs uiteindelijk een verdrag getekend waar nog al wat addertjes (komen niet voor in NZ) onder het gras zaten. In het verleden zijn op deze dag ook wel eens wat ongereldheden geweest en hier in Dunedin hebben we strijdbare Maori’s op horen komen voor hun rechten. De Maori’s kwamen hier rond 1200 en leefden in stamverband en kenden geen persoonlijk bezit. Met de komst van Cook en daarna de vooral Britse kolonisten werd alles anders. De Britten ‘kochten’ land van de Maori’s die dachten dat de Britten net als zij zelf de grond tijdelijk zouden gebruiken. Anders dan in Australië waar de oorspronkelijke bewoners voor een deel zijn uitgemoord, is dit hier nooit gebeurd. Wel zijn er gevechten geweest, ook zeker tussen de stammen onderling. In verhullende termen wordt de Australische praktijk pacificeren genoemd. In Argentinië heeft deze pacificatie er toe geleid dat er geen indiaan meer te vinden is.
Nieuw-Zeeland is bezig met een soort Wiedergutmachung en geeft land terug aan de Maori’s. Dit leidt natuurlijk tot nieuwe problemen, want van wie is dat land? We zijn in 2012 4 à 5 generaties verder en de Maori’s leven ook niet meer in een duidelijk stamverband. Bovendien wordt de teruggekregen grond weer verkocht als persoonlijk bezit. Een moeizaam proces. Opvallend is dat in NZ veel aandacht is voor de rijke Maoricultuur. Overheidsuitingen zijn altijd tweetalig in elk museum of infomatiecentrum is aandacht voor de Maori’s. Ook wordt er steeds respectvol gesproken over de Maoricultuur (althans officieel). Heerlijk om een tijdje in een land te zijn waar politieke correctheid nog een deugd lijkt te zijn.
Rond het middaguur hadden we de 280 km afgelegd en kwamen we verder in Schotse sferen. Dunedin heeft 120.000 inwoners en een universiteit. Vanmiddag hebben we grote botanische tuin van Dunedin bekeken. Tuinen, torens en grotten zijn voor ons onweerstaanbaar.
Om 18.00 uur hadden we de Speights Brewery Tour geboekt. Een leuke rondleiding in een voor onze begrippen kleinschalige, nog behoorlijke ambachtelijke brouwerij. Tussen de regels begreep ik dat het water voor het bier uit eigen bron komt maar dat het van overheidswege gechloreerd moet worden en daarna weer gedechloreerd moet worden om het te kunnen gebruiken. Reden voor de matige drinkwaterkwaliteit? De gids vertelde dat alle activiteiten in Christchurch na de aardbeving verplaatst zijn naar Dunedin en Auckland en dat ze ook niet meer hervat worden in Christchurch. Na de tour hadden we een diner in het nabijgelegen Ale House. Prima eten en bier en lekker drinkwater uit de bron.
Morgen naar onze laatste geboekte accommodatie bij Lake Tekapo (dicht bij Mount Cook).
Groet Greet
De rust was met driver Allan ook in de bus teruggekeerd. Een chauffeur van onze leeftijd; geen wifi en geen muziek. Geen koffie in Alexandra, omdat alles dicht is in verband met de nationale feestdag. In Roxburgh lukte dat wel. Onderweg langs de fout geprojecteerde stuwdam van Clyde gekomen. Net op de breuklijn voor aardbevingen en de ingenieurs hadden er ook geen rekening mee gehouden dat het stijgende water zou zorgen voor verzakkingen in de omringende rotsen. Allan zou niet in Clyde willen wonen want als de dam zou doorbreken dan is het in 5 seconden gebeurd met je. Nog net tijd om de old mrs. nog een hug te geven, zei hij. Alexandra is ook de droogste plek van NZ met slechts 27 cm per jaar. De Milford Sound, dat hemelsbreed op hoogstens 100 km ligt, heeft te kampen met 7 tot 12 meter per jaar. Alexandra is dan ook een waar toevluchtsoord voor artritische senioren. Overigens heb je hier 27 seconden bij het doorbreken van de dam.
De nationale feestdag op 6 februari wordt gehouden vanwege het tekenen van de Waitangi Treaty in 1840. Wij hebben bij Paihia de historische plek bezocht. De meeste Maori’s zien weinig redenen tot een feestje. In 1840 en ook nog daarna hebben de meeste chiefs uiteindelijk een verdrag getekend waar nog al wat addertjes (komen niet voor in NZ) onder het gras zaten. In het verleden zijn op deze dag ook wel eens wat ongereldheden geweest en hier in Dunedin hebben we strijdbare Maori’s op horen komen voor hun rechten. De Maori’s kwamen hier rond 1200 en leefden in stamverband en kenden geen persoonlijk bezit. Met de komst van Cook en daarna de vooral Britse kolonisten werd alles anders. De Britten ‘kochten’ land van de Maori’s die dachten dat de Britten net als zij zelf de grond tijdelijk zouden gebruiken. Anders dan in Australië waar de oorspronkelijke bewoners voor een deel zijn uitgemoord, is dit hier nooit gebeurd. Wel zijn er gevechten geweest, ook zeker tussen de stammen onderling. In verhullende termen wordt de Australische praktijk pacificeren genoemd. In Argentinië heeft deze pacificatie er toe geleid dat er geen indiaan meer te vinden is.
Nieuw-Zeeland is bezig met een soort Wiedergutmachung en geeft land terug aan de Maori’s. Dit leidt natuurlijk tot nieuwe problemen, want van wie is dat land? We zijn in 2012 4 à 5 generaties verder en de Maori’s leven ook niet meer in een duidelijk stamverband. Bovendien wordt de teruggekregen grond weer verkocht als persoonlijk bezit. Een moeizaam proces. Opvallend is dat in NZ veel aandacht is voor de rijke Maoricultuur. Overheidsuitingen zijn altijd tweetalig in elk museum of infomatiecentrum is aandacht voor de Maori’s. Ook wordt er steeds respectvol gesproken over de Maoricultuur (althans officieel). Heerlijk om een tijdje in een land te zijn waar politieke correctheid nog een deugd lijkt te zijn.
Rond het middaguur hadden we de 280 km afgelegd en kwamen we verder in Schotse sferen. Dunedin heeft 120.000 inwoners en een universiteit. Vanmiddag hebben we grote botanische tuin van Dunedin bekeken. Tuinen, torens en grotten zijn voor ons onweerstaanbaar.
Om 18.00 uur hadden we de Speights Brewery Tour geboekt. Een leuke rondleiding in een voor onze begrippen kleinschalige, nog behoorlijke ambachtelijke brouwerij. Tussen de regels begreep ik dat het water voor het bier uit eigen bron komt maar dat het van overheidswege gechloreerd moet worden en daarna weer gedechloreerd moet worden om het te kunnen gebruiken. Reden voor de matige drinkwaterkwaliteit? De gids vertelde dat alle activiteiten in Christchurch na de aardbeving verplaatst zijn naar Dunedin en Auckland en dat ze ook niet meer hervat worden in Christchurch. Na de tour hadden we een diner in het nabijgelegen Ale House. Prima eten en bier en lekker drinkwater uit de bron.
Morgen naar onze laatste geboekte accommodatie bij Lake Tekapo (dicht bij Mount Cook).
Groet Greet
-
06 Februari 2012 - 19:02
Bram Stoffers:
Mooie verhalen, kan me er maar met moeite op concentreren, Nederland is elfstedengek aan het worden, het Slotermeer is de zwakke schakel, nog vier nachtjes stevig vriezen en het gaat vast en zeker door, vannacht wordt weer min 13 verwacht. Het NOS journaal is minder optimistisch. -
07 Februari 2012 - 09:26
Geert:
Goed voorbereiden is het halve werk bleek mij dit weekend wel weer. Greet bedankt!
Ik geniet er steeds weer van hoe jullie schrijven over de natuur en samenleving. Uit jullie beschrijvingen heeft NZ veel meer natuur te bieden dan ik vooraf had gedacht. Met al die waarnemingen en belevingen, die opgeslagen zijn in hoofd en lijf, kun je makkelijk honderdvijftig worden.
De krachten van de natuur daar en hier verhouden zich ook als een olifabnt tot een mug. Hierboven vermelden jullie droogjes dat een bedrijf zich als gevolg van de aardbevingen weer ergens anders moet opbouwen; hier krijg je journaals gevuld met reizigers die wat langer op een trein moeten wachten als gevolg van wisssels die het niet goed doen. En onze verwende kinderen in Den Haag maar vragen stellen waarop de minister dan weer moet zeggen dat het zo toch echt niet kan. Als goed ambtenaar kijk ik hier over een zon overgoten Groningen en kan ik genieten van de mooie natuur; weliswaar in de verhouding mug staat tot olifant.
Nu waar eens lezen hoe jullie ongeboekt verder gaan. Ik heb er zin in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
