Franz Josef!

Vandaag iets later door verbindingsproblemen (bij voor ons) gisteravond.

Voor de wat oudere lezers wel bekend, voor de jongere lezers: er was eens, zo’n 40 jaar terug, een erg autoritaire kanselier van Beieren, Franz Josef Strauss. Oerconservatief en tegen elke mogelijke vorm of uiting van vernieuwing. Daar kunnen dit plaatsje en de gletsjers dan ook echt niet naar vernoemd zijn. Dit is dan ook niet het onderwerp van het verhaal van deze dag. Waarover wel dan? Nou, lees het volgende stuk maar; het was weer eens een uiterst spectaculaire dag!

Vanmorgen weer verenigd met de Magic Bus in een koud en winderig Greymouth. Nog steeds enkele bekenden, zoals Mattei uit Slovenië, een Braziliaan waarvan we de naam niet kennen en de twee Noorse meisjes (die zich een week geleden niet durfden voor te stellen) en die naar nu bleek uit Zweden kwamen. De driver van vandaag heette Steve en zijn echte werk is onderwijzer aan een school in Greymouth. Morgen beginnen de scholen hier weer, dus of hij nu nog steeds onderwijzer is, of vanaf morgen weer onderwijzer, is niet duidelijk.

Eerst enkele heel bijzondere wegconstructies gezien – we kunnen het werk toch niet helemaal van ons afzetten – en de eerste daarvan was een brug met 1 rijbaan. Die brug moest door autoverkeer van beide kanten worden genomen; niet zo moeilijk want erg druk is het aan de West Coast niet. Het bijzondere is dat dezelfde baan ook bedoeld is voor een trein. De rails (smalspoor) liggen gewoon op de brug. Helaas was er geen trein, zodat we ook niet de verkeersregeling hebben kunnen aanschouwen. Iets verderop was een rotonde. Op zich ook weer niet bijzonder, maar ook hier liep het spoor dwars overheen. Met borden wordt dit goed duidelijk gemaakt, heel bijzondere borden - in een heel bijzondere situatie - waren dit wel.

Vervolgens naar enkele plaatsen waar kostbare delfstoffen worden gewonnen. De eerste in het stadje Hokitika voor de jade en daarna naar Ross waar goud in de grond zit. Volgens een krantenartikel uit 1995 zou er (nog) voor NZ $ 700 miljoen aan goud in de grond zitten. Zo’n bedrag was toen enorm; met de financiële steunoperaties van nu haal je daar je neus voor op. In het eerste plaatsje waren er vooral de winkels die jadeproducten verkochten, Ross was een soort mini-openluchtmuseumpje (heel klein dus). Daar was nog wel de mogelijkheid om met schalen goud uit te wassen (gegarandeerde opbrengst); niemand uit de bus heeft zich daar aan gewaagd.

In NZ zijn in de afgelopen eeuwen diverse uitheemse diersoorten ingevoerd om hier verder te kweken, zoals opossums voor de pels. Naast deze dieren hebben ook herten, konijnen, fretten, en dergelijke hier voet aan de grond gezet. Voor zover ze al in gevangenschap waren zijn grote aantallen ontsnapt en aangezien de meeste van de nieuwe soorten geen natuurlijke vijanden hadden, vormden ze al snel een plaag. Op een soort ranch werd onder andere met een film uitleg gegeven over de bestrijding hiervan. Herten werden in het verleden vaak afgeschoten, nu worden ze gevangen om op hertenboederijen (deer parks) verder gekweekt (vlees) te worden. Het vangen van de dieren wordt gedaan met helikopters en dit is een nogal gevaarlijke bezigheid. De Nieuw-Zeelanders zijn er wel beroemd mee geworden, o.a. in de VS werden zij – met hun helikopters uiteraard – ingezet om op deze wijze buffels te vangen. Op de ranch hadden ze ook een flink aantal andere onderwerpen in de vorm van practical jokes uitgebeeld. Zo stond aan de kant van de weg een guillotine met het (nep)bloed er nog aan die volgens de begeleidende tekst bestemd was voor CEO’s, greedy merchants, politicians, bankers en andere inhaligen. Als het aan de ranchhouders lag zou bij hen de revolutie beginnen en dat wel op hun manier die stukken bloediger is dan die van de Occupy-beweging die overigens in de grotere steden hier ruim vertegenwoordigd is.

Dit alles was nog maar de inleiding tot het absolute hoogtepunt. Greet en ik hadden bedacht vanmiddag te gaan hardlopen – we moeten tenslotte een beetje trainen voor de Ben Lomond Run van zaterdag – en morgen andere activiteiten te gaan doen. De weersverwachting gooide wat dat betreft roet in het eten. Voor morgen is de verwachting regenachtig weer en vandaag zou het zonnig blijven. Het programma daarom maar omgegooid. De mogelijke activiteiten voor vanmiddag waren een half day hike op de Franz Josef Glacier of een Heli Hike, uiteraard ook op de Franz Josef maar dan op een hoger gelegen gedeelte. Er zijn later nog wel mogelijkheden om een activiteit met een helikopter te doen, maar …… je weet niet wat voor weer je later krijgt en ………….. nu is je kans ….. en dus ……. hebben we toch maar besloten om de Heli Hike te doen. In Franz Josef aangekomen moest alles wel snel worden gedaan: inchecken bij de YHA (jeugdherberg), spullen bij elkaar pakken (3 lagen bovenkleding, maar korte broek is geen bezwaar) en naar het boekingskantoor. Betalen, wegen (waarvoor dat nu goed was? geen idee), voorwaarden lezen en ervoor tekenen en vervolgens met shift 2 naar het ‘boot’centrum waar je de laarzen / wandelschoenen voor boven kon aantrekken en ook overige uitrusting kon krijgen. Een korte instructie over de veiligheid in en om de helikopter en daarna met de 5 gegadigden uit de Magic Bus naar de gereedstaande helikopter.

Een vlucht van iets meer dan 5 minuten met mooie uitzichten op de gletsjer en daarna de landing bij de begeleiders op circa 900 meter hoog (Franz Josef zelf ligt op nog geen 200 meter, niet ver van de Abel Tasman Zee af). Instructie over het onderbinden van de cramps (stijgijzers) en op pad. Vooral het eerste deel was lastig, met veel stijginkjes en nauwe doorgangen. Wel met schitterende stukken langs onder andere (tijdelijke) grotten. Van binnen mooi blauw gekleurd en tijdelijk in die zin dat de gletsjer altijd in beweging is – zo’n 35 cm per dag – en na verloop van enige tijd betekent dit dus ook het einde van deze bijzondere vormen. Op het punt waar wij liepen was de gletsjer al halverwege zijn reis van begin tot eind. Allerlei uitsteeksels in wit en blauw konden we boven ons zien. Ook waren er watervallen en kleine riviertjes met smeltwater. Lekker helder water, maar qua temperatuur niet geschikt om er eens lekker in te gaan liggen. Wat we zelf niet direct konden zien maar ons wel werd verteld is het hoge tempo van het verdwijnen van de gletsjer. Dat gaat echt met (afnemende) meters dikte per jaar Waar wij stonden was een groot stuk zonder ijs. Toen de gids (Tom) ruim 2 jaar geleden met dit werk begon was het hele gebied nog met ijs bedekt geweest. Iets heel anders dan de Perito Moreno in Argentinië, een van de weinige of misschien zelfs de enige gletsjer die nog groeit.
Voor vandaag werd niet verwacht dat er stukken van de gletsjer af zouden breken, aldus Tom. We hebben ook geen brekend ijs gezien, wel raakte een flink stuk met stenen aan het ijsloze gedeelte los. Met veel geraas rolden de stenen naar beneden. Aan het eind van de tocht was er niet zoals op de Perito Moreno een afsluiting met whisky. Volgens Tom was het verboden om alcoholica te schenken, maar misschien was het alleen maar omdat hij er geen vergunning voor had. Wel mochten de stijgijzers weer worden afgedaan en konden we wachten op de helikopters. Zelf zaten wij in de 2e, dus nog wel de mogelijkheid om de eerste te filmen. Dat ging best goed tot het laatste stukje van de landing. Ondanks de gepaste afstand tot de heli werd je bijkans omver geblazen. Misschien een wel heel dramatisch filmpje, ik moet het zelf nog maar eens terugzien. Nog een korte vlucht naar beneden, richting de zee. Einde van een prachtig avontuur!

Groet Harry