Mount Mauao

Een berg was heel verliefd op een andere berg, maar de liefde werd niet beantwoord. De berg was daarover zo ontdaan, dat hij zich in de oceaan wilde verdrinken. Met behulp van elfen uit het bos liet hij zich ’s nachts naar de oceaan brengen om daar de zelfgekozen dood tegemoet te gaan. Alleen het werd licht en licht is iets dat elfen niet kunnen verdragen. Zij vluchtten daarom het bos in. De berg bleef achter aan de rand van de oceaan, een eenzame hobbel in een verder vrij vlak landschap. Als naam kreeg de berg:‘geraakt door de dageraad’, ofwel Mount Mauoa, ofwel Mount Maunganui.

Hier zijn we dan sinds gisteren na de reis uit National Park. We reden langs onze skiwi, langs Lake Taupo, om de geisers van Wai-o-tapu - alles bekend van vorige keren - en daarna een nieuw deel in dat ons langs rainforest zou leiden. Zou dan, want waar het rainforest begon moesten wij naar het noorden afbuigen. Wel mooi door valleien, maar niet zo spannend als een route door het rainforest zou zijn geweest (we raken wat verwend). Aan het eind van de valleien kwamen we aan de kust van de Stille Oceaan op de Pacific Coast Highway uit. Ook niet verkeerd. We wilden naar de kust zelf, alleen het afslaan daarheen was lastig door het drukke verkeer. Veel drukker verkeer dan we de afgelopen weken op het Zuidereiland gewend waren. Wel kwamen door het gebied van de kiwi’s. Niet de inwoners van NZ, of de gevederde vrienden die ’s nachts tot leven komen en die je dus nooit ziet, maar de eetbare groene vruchten. Van ons vorige huis ken ik nog wel de enorme kiwibomen – mannetjes en vrouwtjes – waar we in een goed seizoen wel 30 (!) kiwi’s van konden oogsten. Nu reden we midden door de kiwiplantages, of hoe je dit ook noemt, en nergens konden we de ons bekende bomen bespeuren. Wel veel velden met zoals het leek mais. Wellicht zijn dat dan de kiwiplanten. Zou wel makkelijk zijn, geen al te grote planten en bij het oogsten geeft deze vorm ook een groot voordeel.

Uiteindelijk wel bij de kustweg kunnen komen en via een van de vele strandovergangen – allemaal netjes genummerd en er is precies aangegeven waar de strandovergang is – bij de Stille Oceaan aangeland om van onze lunch te kunnen genieten. De weg naar de camping was verder eenvoudig: gewoon kilometers lang de kustweg volgen tot redelijk in de buurt van Mount Mauoa. De camping stelt qua indeling niet veel voor; net als de meeste campings heeft het de indeling en de aanblik van een parkeerplaats. De voorzieningen daarentegen zijn, net zoals bij de andere campings, wel uitstekend. Er waren nog twee plaatsen vrij en omdat dit weekend aan het strand ook de NZ-kampioenschappen SLS, oftewel Surf Life Saving (soort reddingsbrigade), tot 14 jaar werden gehouden zou er op de andere campings weinig tot geen plaats meer zijn. De keus was dus simpel. Naast de westkust blijkt ook de oostkust en vooral dit deel een echt surfparadijs te zijn: op een plank van ongeveer 2 meter de zee in en op de golven naar de kust komen. Hoewel de golven niet erg hoog zijn, is het blijven staan toch een kunst apart en de meesten zie je soms nog in het laatste stukje onderuit gaan.

Voor vandaag hadden we nog de mogelijkheid een boottocht naar White Island te maken, een vulkanisch eiland waarvan de vulkanische werking (uitbarsting) niet te voorspellen is. Volgens de plaatjes is het ook heel bijzonder met allerlei uitingen van de vulkanische werking. Meegaan betekende wel 80 kilometer rijden enkele reis en dat ook nog eens in de richting die we net hierheen hadden gereden. En dan blijkt het verschil met het begin van de vakantie: toen zouden we niet hebben geaarzeld, nu besloten het niet te doen. Enerzijds zijn we gewoon verschrikkelijk verwend en zijn we ook gewend geraakt aan de bijzondere schoonheid van NZ; anderzijds willen we niet zomaar (weer) een heel stuk gaan rijden.

Na het inrichten van de spaceship (een fluitje van een cent, zeker vergeleken bij het geklungel de eerste keer in Akaroa) zo snel als het kon het strand op en wandelend richting Mount Mauao. Het was eb en langs het mooi spiegelende strand ging het richting de Mount. Veel schelpen op het strand in allerlei verschillende vormen en vooral ook in allerlei kleuren. Op allerlei plaatsen waren de surfers, vaak in groepjes bezig en vlak onder de berg was de plaats voor de surfkampioenschappen. Iets buiten de kust liggen nog diverse eilandjes. Een ervan zag er vreemd uit en het bleek ook geen eiland te zijn. Het is het wrak van de MV (Motor Vessel) Rena die hier op 5 oktober op de klippen, eigenlijk op een rif, enkele kilometers buitengaats, is gelopen. Ik dacht dat deze ramp aan de westkant, in de Abel Tasmanzee was gebeurd, maar dat blijkt toch niet het geval. Wel staan overal waarschuwingsborden over de mogelijkheid van verontreiniging door olie. De afstand van de wandeling was toch groter dan gedacht. Enkele reis was het tegen de 6 kilometer en dus kwam het ommetje op zo'n 12 kilometer uit.

Voor vandaag stond een intensievere verkenning van Mount Mauao op het programma. Nog eerder het strand op, bij de camping de weg oversteken, direct door een smalle doorgang, en binnen nog geen 100 meter sta je dan ook bij of in de oceaan! Voor de verandering nu met vloed en dan zie – en verzamel – je weer heel andere soorten schelpen. Ook op een ander klein schiereilandje geweest dat tot enkele decennia geleden voor allerlei andere activiteiten is gebruikt, onder andere voor mijnactiviteiten. In voorgaande eeuwen was de berg en de omgeving in gebruik bij diverse Maori-stammen. Zij joegen hier op vogels en visten hier uiteraard. Het water hier heet ook niet voor niets Bay of Plenty (baai van overvloed), een naam die Cook hieraan heeft gegeven.

Na de beste koffie en gebak van heel NZ was het tijd om Mount Mauao te verkennen. Eerst via het pad dat rond de voet van de berg loopt en daarna via het pad dat over de berg heen loopt. Het hoogste punt ligt op ruim 230 meter en van hieruit uiteraard weer de meest fantastische uitzichten over de oceaan, over de beach, over de steden Mount Maunganui en Tauranga en over twee enorme cruiseschepen die in de haven lagen afgemeerd. Deze schepen maken vanuit Australië cruises langs NZ. Waarschijnlijk hebben wij een van de schepen eerder al in Wellington en later in Akaroa gezien. Na zoveel gewandel was het lekker bijkomen in de zoute hot pools, lekker in water met een temperatuur van ruim 35 graden.

Weer terug gewandeld naar de camping waarmee de dagwandelafstand op minstens 20 kilometer kwam. Verwachting voor morgen: weer wandelen, maar dan ergens onderweg naar de Coromandel, de laatste kampeerplek voor deze vakantie.

GREET(ings) HARRY

Nabrander Greet:
In Dunedin ontmoette ik in de steilste straat ter wereld, de Baldwinstreet een joggende vrouw uit Mt Maunganui. Zij liep ongeveer dagelijks de niet misselijke Mount op met een stel vriendinnen van haar leeftijd (tweede helft zestig). Ze was in Dunedin om deel te nemen aan de masters voor squash, de 5 kilometer hardlopen en tennis. Een zeer fitte vrouw.