The Sound

Vanochtend 06.00u.: de wekker! Het is nog (!) donker, maar we moeten eruit. Volgens ons programma worden we al om 06.45u. afgehaald. Dat is ook het enige dat wij weten. De angst dat die vroege tijd niet zou kloppen (typefout of dergelijke) is, uiteraard, weer geheel en al ongegrond. Precies op tijd komt de taxi voorrijden. Er zitten al twee mensen in en ook zij weten niets over de verdere organisatie van de trip. De taxichauffeur weet dat wel: ‘You’re all on a real journey’. Nou dat zal dan wel. Als hij hier in NZ had gezegd dat we een magical mystery tour zouden gaan doen, had ik hem direct geloofd. Echt alles is hier mogelijk! Een paar straten verder – eigenlijk belachelijk om daar een taxi voor in te zetten, maar voor (onnodig) lopen worden in NZ Amerikaanse bestrijdingsmiddelen ingezet – wordt duidelijk wat de chauffeur bedoelde. Wij gaan mee met een tour van het bedrijf ‘Real Journeys’. Supersnelle incheck en dan op pad in een super-de-luxe bus. Eerst nog wat andere deelnemers oppikken en dan even voorbij de bewoonde wereld van Queenstown en het vliegveld wordt het voor NZ-begrippen al mooi. Voor NL-begrippen is dat al van enorme schoonheid, rijdend langs de rivier en het meer met bergen met mistflarden op de achtergrond. En als er dan toch wat te zeuren is: het zijn soms wat veel mistflarden en het is bewolkt.

Er staat ons een lange rit te wachten. Hemelsbreed zal het hooguit een 75 kilometer zijn, via de weg is het enkele reis al 300 km. Eerst een stuk naar het zuiden en daarna met een flinke bocht westwaarts weer naar het noorden. Het geeft niet, want de omgeving wordt steeds mooier, het weer nog niet. De eerste stop is voor het afzetten van de mensen in Manapouri die de Doubtful Sound gaan doen. Voor ons is het dan nog zo’n 100 kilometer verder en Greet merkt op, dat wij wellicht de verkeerde keus gemaakt hebben. De Doubtful-gangers hebben veel meer tijd voor het varen op de fjord, waar wij slechts ruim twee uur op het water zijn. Op het volgende stuk wordt die mening rap bijgesteld. De meest schitterende uitzichten en ook kleine dingen. Zoals van het laatste: het Mirror Lake. Via weer eens een boardwalk komen we bij dit kleine meertje waarin echt alles aan omgeving prachtig wordt gespiegeld. Het is dat het er redelijk druk is en dat we na vijf minuten weer de bus in moeten, anders zou je op deze plaats volledig tot rust komen en als het ware in de natuur kunnen opgaan.
Zoals overal worden heel veel foto’s gemaakt waar leden van de (Japanse) groep op staan. Met een beetje geluk komt op die foto’s ook nog iets van de omgeving er op. Ik snap het niet zo: kom je thuis met honderden foto’s waar je alleen zelf of een bekende van je op staat. Als je er geen ondertitels aan geeft is niet meer te achterhalen waar de foto is genomen; zou ‘bij wijze van’ wel thuis geweest kunnen zijn. Toch heb ik me ook maar op dit soort fotografie gestort; je moet alles in je leven minstens 1 keer proberen (behalve bungyjumpen, skydiven en zo, dan). Een beeld van mijzelf zal ik jullie besparen, van Greet is er een foto naar een voorbeeld dat we in een mooi landschap opgenomen zagen worden.

Pas na Lake Mirror kom je in het echte nationale park Fiordiland, dat in totaal 1/3 van het Zuidereiland beslaat. Steeds fantastischer wordt het beeld met watervallen, riviertjes, steile bergen met gletsjers en sneeuw, echt onbeschrijfelijk. Nog een flinke afdaling (700 meter), onder andere door een tunnel met 10% helling er in. Leuk om te fietsen (?), maar toch wordt het wel gedaan en helemaal beneden is er dan Piopiotahi. Dit is de naam die de Maori ooit aan deze fjord gaven. Nadat de Britse manschappen de kusten van Piopiotahi hadden geëxploreerd veranderde de naam in Milford Sound. Op het geheel van het zuidelijk deel van het Zuidereiland is deze naam een vreemde eend in de bijt. Het exploreren werd gedaan onder leiding van iemand die uit Wales kwam en die de fjord de naam gaf van zijn geboorteplaats in Wales, Milford Haven. Die vreemde eend is het, omdat in dit deel van het land alles van de settlers van Schotse afkomst is. Vrijwel alle plaatsen zijn te herleiden naar Schotland, zoals Dunedin (= burcht aan de Edin, ofwel Edinburgh) en Invercargill dat als plaatsnaam toch wel veel gelijkenis vertoont met Inverness. Het enige verschil met Schotland (het echte) is, dat de Schotten hier in het zuiden zitten. Maar, als je het zuidelijk halfrond als tegenpool van het noordelijk – ziet, is het toch wel weer logisch: de Schotten zoeken boven of beneden toch de uitersten op. Hoe Schots het hier is, bleek vanmiddag wel. Bij onze laatste stop kwam plotseling een tweemans doedelzakband + begeleiding aan die geld inzamelde voor de deelname aan een doedelzakfestival.

Piopiotahi of Milford Sound dan: recht vanuit de fjord rijst de Mitre Peak op, de hoogste berg aan de kust in zee. Al heel vaak heeft deze berg model gestaan voor allerlei afbeeldingen van van alles en nog wat. We hebben geluk en daardoor ook wat pech: het is niet ‘pissing of rain’. Daardoor droog en vrij weinig water in de watervallen. Wel kunnen we lekker buiten zitten en de omgeving bewonderen. Dat is wel heel bijzonder, want het regent hier 200 dagen per jaar met een totaal aan neerslag van ongeveer 7 meter (met in slechte jaren uitschieters tot wel 12 meter). Dat is met enige overdrijving toch bijna het al heel natte Franz Josef in het kwadraat! Op de heenweg, richting zee (14 km) is het nog steeds wat bewolkt. Bij het stukje over de Abel Tasmanzee begint het ineens te breken. Zou het komen omdat een zeevaarder uit Groningen een paar latere provinciegenoten ziet? De uitzichten worden steeds fantastischer, de watervallen helderder, de …. etc. Echt volop genieten!
Pas op de terugweg trekt het ineens weer dicht. Tot vlak voor Queenstown: bij stralende zon en prachtige wolkenluchten rijden we het stadje weer binnen. Einde van weer een fantastische trip!

GREET(ings) HARRY