The Tongariro Crossing

THE TONGARIRO CROSSING, inderdaad met HOOFDLETTERS.

Hier kan geen awesome tegenop, zelfs niet in de overtreffende trap van awesome awesome. En dit niet alleen vanwege het ongelooflijke vulkaanlandschap in allerlei spannende kleuren, de opstijgende zwavelwolken, de prachtige vergezichten op vulkaankraters en lavamassa’s. Nee, ook door de fantastische weersomstandigheden die we erbij hadden. Toen ik gisteren ging boeken waren de voorspellingen nog niet erg super (mogelijk regen in de ochtenduren en harde wind), maar daar hebben we in werkelijkheid weinig last van gehad. Wel ook in verband met de voorspellingen wat warme en winddichte kleding extra meegenomen. Om 7 uur verzamelen en om kwart over het vertrek met een flinke bus vol. Van de Magic Bus reizigers waren naast ons ook nog 6 liefhebbers voor de tocht.

Na aankomst een korte uitleg van de chauffeur en even voor achten waren we op pad. Niet alleen met onze bus waren ‘crossers’ aangevoerd; er waren tientallen bussen en busjes. Toch was het niet druk op het pad, slechts af en toe haalden we anderen in, of werden door anderen ingehaald. Zeker in het eerste – vlakke – stuk bleek de meegenomen en aangetrokken kleding veel te overdadig te zijn en het ene na het andere kledingstuk verhuisde naar de rugzakken. Al direct in een mooie omgeving van slordig neergekwakt lava. De lava is een heel poreus gesteente en hoewel er wel water stroomt, wordt dit niet vastgehouden. Veel begroeiing was er dan ook niet. Omdat er nog wel veel water stroomt liep de wandeling daar grotendeels over een boardwalk. Toen zo’n beetje de laatste overtollige kledingstukken uit waren kwamen we bij het eerste stijgende gedeelte. Hier waaide een koude wind, dus kon het verkleedgedeelte voor een deel in omgekeerde volgorde worden uitgevoerd.
Een pittige klim was het maar eenmaal boven was er het mooie uitzicht op Mount Doom en de andere bergen in de omgeving. Dit was ook het punt waar nog de keus kon worden gemaakt Mount Doom tot aan de kraterrand te beklimmen. Drie uur heen en terug, steil – maar dan ook echt steil – omhoog (en omlaag) en dit alles over losliggende lavabrokken. Wij gingen dus niet rechtsaf, maar rechtdoor over een grote vlakte, waarschijnlijk een voormalige krater. Aan het eind was het mogelijk een soort dijkje op te klimmen. Daarachter was een grote geelgekleurde vlakte. Spookachtig mooi. Daarna de volgende steile beklimming naar weer een plateau. Wat hier langzamerhand zichtbaar werd was echt ongelooflijk: de rode krater. Dieprode bergwanden die steil de diepte in verdwenen. Alsof dat nog niet genoeg was werden na de laatste stijging (tot 1.887m.) de ‘emerald’-meertjes zichtbaar: drie meertjes met een felgroene kleur. Daartussen stegen zwaveldampen (duidelijk te ruiken) op. Verderop nog twee meertjes. Een in ook een groene kleur, de andere was blauw waarbij de kleur wisselde naarmate je een andere positie innam. Echt schitterend!
Aan alles komt een eind, dus op weg naar het eindpunt dat nog zo’n 8 kilometer verder lag.
Langzamerhand weg van de oerkrachten van de vulkanen en afdalen tot in een (sub)tropische omgeving. Eerst kwamen de struiken weer terug en verder naar beneden als afsluiter in een prachtig bos met hoge bomen. Dat het weer vandaag super was begrepen we van een Nederlander die 5 jaar geleden naar Nieuw-Zeeland was verhuisd. Hij had vandaag voor de derde keer, ditmaal voor het eerst met zijn vader, de crossing gedaan, en dit keer met verreweg de beste omstandigheden. Of er voor ons in deze reis weer zo’n ervaring komt? Wij weten het niet en de kans dat iets nog bijzonderder zal zijn is wel heel erg klein.

Nog even over de overige zaken:
1. Ik weet weer waarom bergmarathons niets voor mij zijn.

2.Ik weet weer waarom bergmarathons voor Greet heel geschikt zijn.

3.Wij hebben beiden een prima conditie.

Ad 1.:
Het stijgen ging wel heel moeizaam. Weliswaar nu met veel bepakking, maar om zonder bepakking 42 km naar boven te rennen lijkt mij geen prettig vooruitzicht. Een ‘vlakke’ marathon is al erg (ik bedoel: mooi) genoeg.
Ad 2.:
Greet kwam– zoals in zo’n omgeving eigenlijk al te verwachten is – helemaal in haar element. Bij de stijgingen schoot ze al slalommend tussen andere wandelaars door naar boven. Ik kon en wilde haar hierin niet volgen en bleef gewoon mijn eigen tempo aanhouden. En dit gebeurde niet 1 keer, nee, zeker 3 keer was ze binnen de kortste keren uit beeld. Bovendien had ze na afloop nergens last van.
Ad 3.:
na de stijgingen waren we steeds vrijwel direct hersteld. Zwaar tijdens de stijging met verhoogde hartslag, direct daarna naar een goed rustniveau. Verder hebben we diverse ‘crossers’ die er in het begin als een speer vandoor gingen, weer ingehaald en bij het eind ook niet meer teruggezien.

Harry

PS Greet
Frits, je moet echt nog een derde keer naar Nieuw-Zeeland! Ik denk dat we met de crossing ook het hoogtepunt van NZ hebben gehad. Eigenlijk werden we bevestigd door de kok van dit hostel (uit GB in 1967). Hij noemde, pro forma, nog de Milford Sound op Zuidereiland en en dat deed ook onze Nederlander van de bus (hier al 5 jaar werkzaam). Het is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Onze kok had veel vulkanische ervaring. Hij had in 1976 uitbarsting meegemaakt. Mooie verhalen van een mooie kerel. De heerlijke mosterdsla (mening Greet, niet Harry!) heette iets van Mescalania. Op zoek naar zaadjes!