Matamataharakeke

Bijna 3 weken zijn we nu op pad met de Mongo (Spaceship) en vandaag is het de eerste keer dat we de achterluifel (rear awning of tentdeel) moesten inklappen om te gaan rijden. Omdat we hier vier nachten staan hebben we voor de eerste keer ook de luifel (side awning) opgezet. Dus beide luifels ontkoppelen en op pad voor een tocht over het schiereiland van de Coromandel van uiteindelijk 200 km. Eerst de onverharde weg nr. 309 naar Coromandel genomen. Deze weg heet 309 omdat je met paard en wagen 3 uur en 9 minuten onderweg was. Wij reden de weg met een gangetje van 40 km/u. Onderweg een zonderling met veel varkens en varkentjes gezien en we hebben een wandelingetje naar 600 jaar oude Kauribomen gemaakt. Waarom juist deze niet gekapt zijn – dat gebeurde veel in de vorige eeuwen vanwege de hoge houtopbrengst - is onduidelijk. In Coromandel is vooral in de 19e eeuw enorme roofbouw gepleegd. Vrijwel het gehele eeuwenoude Kauribos is gerooid en de mijnbouw voor goud heeft enorme schade aangericht. Dankzij de vroege milieubeweging (al inde 50’-er jaren) is hier nog iets overgebleven en nu wordt er veel herplant. Maar de kauriboom is een hele trage groeier. Bijzonder waren de Siamese tweelingkauribomen die uit ruimtegebrek aan elkaar zijn gegroeid en dat al 400 jaar lang.

Koffie met verrukkelijke berrycake in Coromandel genuttigd. Coromandel is nu in het naseizoen een erg leuk cowboyplaatsje. Verder rijden op de gravelroad. Ruim een uur met gemiddeld 30 km/u op smalle wegen met stijgen en dalen en scherpe bochten. Toen waren we in Matamataharakeke bij het natuurkampeerterrein van de DOC (Department of Conservation) voor de start van onze wandeling. Even naar het toilet in the middle of nowhere. Per toilet waren zo’n 5 WC-rollen beschikbaar. Ongelooflijk wat een voorzieningen op een dergelijke afgelegen plek.

De wandeling liep alweer door regenwoud en later over de richel van de heuvel met mooie uitzichten op zee, eilanden en stranden. In het begin moesten we een keer of 8 het stroompje oversteken via stenen. Een hele opgave voor zulke behendige lieden als wij zijn. Bij het eerste stroompje had ik al een kletspoot. De hele wandeling werd begeleid door soms oorverdovend getsjirp van krekels en mitrailleurkrekels.Ook nu een overvloedig voorkomen van vallen voor opossums en ander ongedierte. Deze vallen zijn altijd voorzien van een ei. De vraag is nu bij ons opgekomen of het een gekookt ei, een rauw ei of een kunstei betreft en Harry vroeg zich af of het ondier vantevoren ook nog kan aangeven of hij zout blieft. Vreemd is dat wij nooit een dier in de val hebben aangetroffen.Zelf heb ik flink meegewerkt aan het in standhouden van de bomen in Nieuw-Zeeland en dus de bestrijding van de opossums. Ik heb een vest van possummerino (zeer warm) gekocht en een muts met een rand van opossumbont. Hier ben je dus heel duurzaam bezig als je dit soort bont koopt.

Uiteraard niemand tegengekomen op onze wandeling. Verder gereden over de steenslagweg en aan de andere kant van Coromandel kwamen we uit op een asfaltweg. Niet dat het dan veel harder gaat, want er bleven veel bochten in zitten met 25-35 km/u en natuurlijk de bekende eenbaansbruggen.

Toen we hier weer in Hot Water Beach waren, was het meteen tijd voor ons geliefde ritueel in de hete bronnen. Het regende al sinds half vijf en dat maakte het nog specialer. Het was dan ook iets rustiger dan de andere dagen. Al snel weer een geschikte gebruikte pool gevonden en zo was het niet bij ons hebben van het schepje geen probleem. We zijn gebleven tot het donker was en gezeten op plastic zakken, met de auto de 1,5 km naar de camping gereden. Inmiddels regende het hard en hebben we de auto geparkeerd bij het faciliteitengebouw. Douchen, koken, eten, internetten, tanden poetsen en toen was het tijd om onze verzopen kampeerplek weer op te rijden. Wel wat gedoe om het tentje in het duister aan te hangen, maar we hebben een uitstekende nacht gehad. De laatste in de Spaceship, want omdat er voor vandaag ook weer regen wordt verwacht, verhuizen we naar een cabin op de camping. Voor morgen hadden we in Auckland al de jeugdherberg geboekt voor een nacht extra hier. We leveren de Spaceship dus een dag eerder in.
Omdat het weer wat minder wordt en het vooral ’s ochtends ook vrij lang duurt voor het opwarmt hebben we besloten het kajakken bij de Cathedral Cove te schrappen. Uit ervaring weten we nu dat je erg nat (!) wordt van kajakken en bij onvoldoende zon ook erg koud. Straks wandelen we naar de Cathedral Cove (zie de header = plaatje bovenaan van onze weblog van Waarbenjij.nu (foto van Arnoud)). Verder nemen we de voetferry naar Whitianga om 50 km omrijden te voorkomen.

Het ontbijt van vanochtend hebben we hier ook binnen opgegeten en ik was bijna in shock toen ik zag dat de gisteren in Coromandel gekochte kiwi (Geert, zo’n harig ding!) een ‘product of Italy’ was. Toch niet te filmen dat in het hart van kiwicountry New Zealand de kiwi’s hier niet vandaan komen. En dat in een land waar de mensen zichzelf Kiwi’s (the bird) noemen. Overigens hebben we de kiwi (de vrucht dan) herontdekt vanwege het bijzonder handige plastic schepje dat hiervoor beschikbaar is (half mes en half lepeltje). Volgens mij een gat in de toeristenmarkt, want we hebben ze nog niet te koop gezien.

Volgens mij schrijven we nu alleen nog een soort slotbeschouwing. Het is de vraag of we die hier nog in NZ kunnen plaatsen. We zien wel!

Groet Greet