Een warm bad

Het is al dinsdag en ik moet terug naar zaterdagavond. Harry en ik wisselen elkaar af en Harry heeft zijn huiswerk van gisteren al af.

Zaterdagavond zaten we in Rotorua, een plaats met een bevolking bestaande uit 70% Maori’s. Dus tijd om de culturele Maori-avond mee te maken. Een must voor de NZ-bezoeker. Per bus werden we naar Tamaki, een Maori-nederzetting gebracht. Een soort Orvelte. De Maori’s woonden vroeger (vanaf 1000 zijn ze uit Polynesië naar NZ gevaren) in versterkte dorpen, zogenaamde Pa’s. In de bus kregen wij alle instructies over hoe ons te gedragen tijdens de ceremonies. Er wierpen zich een paar Paheka (blanken)-chiefs op en bij aankomst klonken al snel oorlogszuchtige kreten en niet veel later verschenen 3 Maorikrijgers in vol ornaat (kleding en beschilderingen en wapens). Ze deden de haka (bekend van het NZ-rugby) en niemand haalde het in zijn hoofd om te lachen, wat ook not-done was. Zie ook de video! Hierna werd door tussenkomst van onze chiefs de vrede getekend en werden we van harte verwelkomd met muziek, dans, video en de al even traditionele hangi. Een maaltijd bereid op hete ingegraven stenen in de vulkanische grond (aardappels, wortelen en vlees). Met de andere bijlagen was het een prima maaltijd.

Terug in de bus onder leiding van de Maori chauffeuse nog veel gezang van een zeer internationaal gezelschap. Harry en ik hebben nog ‘Van Lauwerzee tot Dollard tou’ vertolkt. Booming business natuurlijk zo’n Maori-avond, maar ondanks de commercie school er toch iets authentieks in. Trots op de eigen cultuur. Met een flink aantal Maori’s gaat het ondanks de revival van de cultuur minder goed. Zoals de veel te dikke zwervende Maorivrouw die we ’s ochtends bij vertrek in Auckland hadden gezien. In Auckland wonen sommige zwervers op bankjes en in bushalten. De vrouw had haar tassen en jas achtergelaten en we hadden iemand zien rommelen in de spullen. Een andere zwerver ging er vandoor in haar groene jas en met haar paarse tas. We konden haar slechts een vaag signalement geven. De Maori’s zijn verwant met de bevolking van Hawaïi (zelfde woord voor vrouw, nl. waihine) en ook ‘onze’ Molukken (Halmahera) zijn verwant. Een van de mannen die bij de maaltijd assisteerde, leek sprekend op een Molukse man.

De volgende dag zijn we uit Rotorua opgehaald door de Geiserlinkbus om ’s ochtends naar het Wai-O-Tapupark te gaan. Hier hebben we heel veel geisers gezien op onze 3 km-lange wandeling. Ongelooflijke kleuren vanwege de verschillende metalen en veel zwavelstank. Erg bijzonder om te zien, want verder vind je ze alleen in IJsland en Yellowstone Park. De Lady Knoxgeiser werd om 10.15 uur sharp tot leven gewekt met een soort waspoeder, toegediend door een NZ-ranger. Ze haalde gauw een hoogte van 12 meter. Om 12.00 uur werden we weer door Matt (MB) opgehaald en we waren op tijd in Taupo.

Tijd voor een loopje langs de Waikatorivier. Onderweg gekeken bij een zeer spectaculaire bungyjumpspot en ik heb mijn eerste duik in de hotpool bij de rivier genomen. Afdrogen met meegenomen dun handdoekje en verder rennen naar de watervallen. De Magic Buspassagiers waren inmiddels ook aangekomen bij de hot pools. Eenmaal weer terug zijn we allebei in de hot pool geweest (hoofd er boven houden in verband met gevaar voor hersenvliesontsteking). Ik heb het heetste deel (>45 graden) getrotseerd en gezellig gepraat met Rosemary Wishart. We mogen op de terugweg bij hen logeren (35 minuten van Taupo). Terug zijn we nat en wel met de bus gegaan.

’s Avonds met de groep goedkoop gegeten en duur gedronken in de Ierse pub in Taupo. Erg gezellig en internationaal. Onze Duitse vrienden Felix en Ben (gadgetfreaks)reizen al sinds Paihia met ons mee en vandaag waren ze ook bij de crossing. Betekent dat we hen donderdag weer in de bus naar Wellington zien.

Groet Greet