Ta Mahuta

Een beetje later dan gewoonlijk – gisteren wel begonnen met het dagelijks verhaal maar gewoon te moe om het opeen fatsoenlijke wijze af te maken – nu dan toch.

Weer terug in Auckland dus. Met Josh weer als driver op pad. Van de oostkust bij Paihia via vrij rustige wegen overgestoken naar de westkant van het Noordereiland. De reis ging door een afwisselend landschap, soms vlak maar soms ook ineens heuvelachtig. Vooral mooi waren de gebieden waar de mist als een deken tussen de heuvels bleef hangen. Kennelijk koelt het ’s nachts flink af en kost het in de ochtend nog flink wat tijd om alles op temperatuur te krijgen.

Nieuw-Zeeland blijft een land van sportieve buitenactiviteiten. Die zijn er in allerlei soorten en maten en veel ervan wordt in NL niet gedaan. Nog maar net onderweg kwam Josh al met de mogelijkheden voor deze dag. Als actieve activiteit was er de mogelijkheid van sandboarding, het op een surfplank van de duinen afglijden. Na 4 dagen NZ voor ons al niet meer onbekend, want op de excursie naar Cape Reinga hadden we dat ook al gedaan. Uiteindelijk wilden 5 reizigers van de busbevolking van 17 dit avontuur wel aan. Aan zee bij een lagune werden we in een bootje overgezet. Onderweg een korte uitleg – de techniek bleek hier verrassend heel anders dan 2 dagen ervoor – werden we met surfboard en al ontscheept, er werden 2 vlaggen geplaatst om het gebied te markeren en we konden los. Het bootje voer direct terug om mogelijke nieuwe kandidaten op te halen. Met een surfboard het duin op en hop naar beneden. Helaas was het board van het type ‘one size fits all’ en omdat ik dat niet ben, bleek het mij niet helemaal te passen. Gevolg was dat bij de afdaling ik met mijn onderlichaam achter het board lag in plaats van geheel er op. Het scheelde wel in snelheid en het onderaan het duin doorglijden. Greet ging dat beter af en zij kwam redelijk in de buurt van het water (zie de bewegende beelden). Van het hele gezelschap van zo’n 12 personen was er een enkeling die het wel lukte om tot in zee door te glijden; voor ons niet zo handig want we moesten wel de bus weer in. Het sandboarden is trouwens wel een activiteit waarvoor je een redelijke conditie moet hebben. Niet voor het naar beneden glijden, des te meer voor het steeds weer door het mulle zand het duin opklimmen. In stoeltjesliften zoals bij het skiën wordt – gelukkig – niet voorzien. Naast een leuke activiteit was het ook nog een nuttige training. Hoe lang het sandboarden daar nog mogelijk is, is nog wel een vraag: toen ik ’s middags mijn broekzakken omkeerde kwam daar het materiaal voor een miniduin uit tevoorschijn.

Op het volgende traject kwam de bus op een slingerweg tussen mooie bomen. Een stop was gepland bij de Tane Mahuta, een kauriboom van 2.000 jaar oud (volgens Josh dan, andere bronnen gaan van 1.200 jaar uit, maar noch Josh noch die andere bronnen zijn er bij het begin bij geweest). En hoewel het trage groeiers zijn, was deze boom toch wel een heel grote: 57 meter recht omhoog en een doorsnee van ruim 5 meter. Voor de bescherming van de kwetsbare wortels van de kauribomen was een boardwalk aangelegd. Hooguit 100 meter ga je over deze boardwalk het bos in, opvallend is hoe snel het klimaat verandert. Was het buiten het bos lekker warm en zonnig weer, in het bos was het direct koel en kon je de bijzondere geur van het bos opsnuiven. Het meest bijzondere is wel dat je in het bos direct de absolute rust van bos ervaart. Ontzagwekkend, om niet te zeggen (pretty) awesome.

Weer verderop kwamen we door het gebied waar de kuruma verbouwd wordt. Kuruma is een zoete aardappelsoort, ook wel bekend als cassave. De plaatselijke specialiteit van kuruma met mosselen smaakte prima.

In Auckland direct doorgegaan met actieve bezigheden en naar de top van de Skytower gegaan. Zo actief is dat overigens niet want dit gaat dan wel met een lift. Op een hoogte van 220 meter Auckland en omgeving bekeken. Voor de mensen zonder vrees is het mogelijk om buitenom een rondje moonwalk te doen, of een bungyjump maar dan zonder weer omhoog komen (enkele reis van zo’n 200 meter dus) te maken. Hadden daar allebei wel oren naar, uiteindelijk alleen vanwege de prijs van die activiteit daar toch maar van afgezien.

Zo, en nu is het weer de hoogste tijd voor de activiteiten van vandaag. Niet de lucht in, steeds de groeten op de grond.

Harry

Van harte Andrea!