In Chile

Ver weg van de bewoonde wereld, in ieder geval zonder bereik - en dat is in deze tijden al een grote bijzonderheid - zijn we nu in het nationaal park Torres del Paine in Chili. In verhalen van vorig jaar kwam naar voren dat de grensovergang tussen Argentina en Chile een tijdrovende bezigheid was. Ongeveer te vergelijken met het passeren van de grens tussen het ‘westen’ en het ’oosten’ in de tijden van de (post) koude oorlog. Dat bleek echter in het geheel niet het geval ; weliswaar wat formaliteiten met invullen van formulieren, maar het echte proces van het overschrijden van de grens liep volgens een geoliede procedure. Bagage meenemen, stempel in het paspoort scoren, bagage door de scan en klaar was kees. Tijd genoeg voor de lunch en het ronddwalen in de winkel. Nu met als resultaat dat ik met een Chileense leren hoed weer naar buiten kwam. De concurrentie met broer Cor kan ik nu als ‘gringo (= vreemdeling) Harry’ moeiteloos aan.
Dat shoppen is natuurlijk niet het belangrijkste, dat kan overal in de wereld wel; belangrijker is hoe het vandaag was.

Het wordt eentonig, maar ook vandaag was qua omgeving weer fantastisch. Eerst nog wel een lange not winding road vanuit El Calafate, maar met een zonnetje erbij was dat toch best door te komen. Bij de eerste koffiestop bij Esperanza – voor iedereen onduidelijk waar die hoop dan betrekking op zou moeten hebben - was er de opgave van het gezamenlijk invullen van de douaneformaliteiten voor Chili. Daarna door naar de grens door prachtige landschappen. Zelfs met een dode boom tegen een prachtige Patagonische achtergrond zijn wij al heel tevreden. Alleen hadden wij dan wel aan Hector (geen paniek, is de naam van de chauffeur van de bus) moeten vragen om even te stoppen voor een fotostop. Nu deden wij dat nadat we de grens al waren gepasseerd en om dan nog eens terug te rijden was geen echte optie. Dus voor onze volgende reizigers: trek op tijd aan de bel, dan heb je die mooie foto wel!
In Chili uiteraard niet ineens een verandering van landschap, maar wat wel ineens terug was, was de fauna. In Argentina nog wel enkele flamingo’s en eenden en ganzen gezien, nu waren ineens de guanaco’s en rhea’s (nandoes) weer in beeld en ook zweefde een enkele, nog jonge, condor over. Het landschap werd wel steeds spectaculairder met grillige bergen, een helderblauw meer en een vaag zicht op de Torres del Paine. Het laatste betrof vooral de onderkant van het gebergte, de drie spitsen waren in nevelen gehuld. Wel diverse fotomomenten – we hadden ons lesje snel geleerd - waarvan gretig gebruik van werd gemaakt. In het moderne digitale tijdperk houdt dit in, dat eerst iedereen de bus uitgaat om de digitale topfoto te schieten, vervolgens weer en masse de bus ingaat en dan de eigen resultaten van het plaatjeschieten nagaat. Omdat iedereen dat op hetzelfde moment doet, heb je de verzekering dat de bus weer 10 minuten vooruit kan zonder een call voor de volgende fotostop. Vlak voor de ingang van het nationaal park met de bus nog even een ommetje over een geitenpad met wel een mooi zicht op een woeste waterval in de meanderende rivier.

Daar ook de gevolgen gezien van het onvoorzichtig hanteren van een kooktoestel in de gortdroge natuur bij een keiharde wind. In 2005 verbrandde 10% van de begroeiing van het park als gevolg van zo’n onnozele oorzaak. Bij de ingang moest ook worden overgestapt op kleinere busjes vanwege de zeer smalle brug voor het laatste stukje naar de refugio. Ook het afscheid van Hector en zijn bus. Hij ging dezelfde dag nog terug naar El Calafate om de dag daarna weer door te rijden naar Puerto Madryn, waarschijnlijk om daar de volgende Summum-groep op te pikken: 400 km terug naar El Calafate en daarna 1.400 km naar Puerto Madryn. Ga daar maar aan staan!

Harry