Hoor de wind waait ....

Het is nu half elf in de ochtend en ik hoor dus eigenlijk helemaal niet bezig te zijn met het schrijven van weer een stukje voor het dagboek. Helaas, het is niet anders maar vannacht merkte ik een forse hoofdpijn en ook had ik een droge mond. Snel duidelijk: ik had gisteren veel te weinig gedronken. Vanochtend ging het eerst nog wel. Ik dacht dat ik nog wel (een deel) mee zou kunnen wandelen, maar daarna takelde ik snel af. Het ontbijtje kwam er bijna even snel weer uit als dat het er in gegaan was.

Nu, in volledige wandelkleding kom ik weer wat bij naast een van de vele houtkachels in de refugio en met muziek op de achtergrond. Vanmiddag ga ik er zeker nog uit, niet naar de 'Torres' maar voor een wandeling naar het meer. Een van de nummers die net gespeeld werd was ‘Dust in the Wind’, wel heel toepasselijk hier. Niet die ‘dust’, wel de wind. Vannacht stormde het al hevig. Het raam vond dat in die omstandigheden het beter was om open te staan. Wij waren een andere mening toegedaan en Greet wist het onwillige raam uiteindelijk te dresseren door het als een ervaren cowgirl met een handdoek vast te zetten. Behalve de weer verkregen nachtrust wachtte ons vanochtend nog een flinke beloning: twee pieken van de ‘Torres’ blonken ons in het zonlicht recht voor het raam tegemoet. Snel naar buiten om hier wat foto’s van te maken. Nog een flinke opgave, want de Patagonische windstoten waren onverminderd hard.

De ‘Torres’ zijn op de foto’s in de gidsen al heel imposant, in werkelijkheid zien ze er nog imposanter en ook wel afschrikwekkend uit. Zoals ik ze nu ook weer zie - niet meer in het zonlicht, maar met lichte wolken om de top en sneeuw op de flanken – hebben ze een grote gelijkenis met tanden en kiezen in een reuzengebit.

Of je nu in Argentina of in Chile zit, steeds weer zijn er die overweldigende beelden van de natuur. Eigenlijk niet in woorden uit te drukken en steeds word ik ook weer emotioneel als ik alleen maar een poging daartoe doe … (even een traantje wegvegen).

De ‘Torres’ behoren overigens tot de meest moeilijk beklimbare bergen ter wereld. De eerste keer dat iemand ongeschonden op de top kwam en ook weer ongeschonden afdaalde was pas in 1952. Het was een Italiaan die dat deed. Zijn voornaam ben ik even kwijt, maar mogelijk kon hij met zijn achternaam wat extra paardenkrachten in de strijd van de beklimming werpen. Zijn achternaam luidde: FERRARI. Na zijn zegetocht bleef hij in een eenvoudig onderkomen in de buurt van de berg wonen tot hij in 2001 overleed.
De kennis van de naam van de eerste bedwinger van de ‘Torres’ heb ik opgedaan tijdens een korte stop afgelopen zondag op de terugweg uit El Chalten, bij het hotel waar Butch Cassidy en Sundance Kid in 1905 een maand hadden doorgebracht. Die twee hadden even daarvoor de bank van Rio Gallegos aan de oostkust beroofd en hadden het hotel De Campo La Leona uitgekozen om weer even op adem te komen. Een maand hebben ze daar doorgebracht. Kort na hun vertrek werd pas duidelijk dat zij voor een aantrekkelijk bedrag ‘dead or alive’ wanted waren. Er zijn in het begin van de 20e eeuw trouwens veel beroemd- en beruchtheden op bezoek geweest en ‘Hotel La Leona’ zou zonder meer de titel zijn van een hele goede western op basis van waar gebeurde verhalen.

Ik voel me nu weer helemaal hersteld. Hoogste tijd om dit stukje af te sluiten – ik ben hier echt niet gekomen om alleen maar verhaaltjes te schrijven – en naar buiten te gaan voor de wandeling naar het meer. Tineke en Marian komen net weer terug: schitterend, niet koud, maar wel de wind hè. Volgens een gids die zij tegenkwamen worden af en toe windsnelheden van 100 km per uur gemeten. Hoor de wind waait door de bomen, hier in de refugio zelfs waait de wind …………

Hasta manana,

Harry