Patagonische winden

We halen ruimschoots in dat we twee dagen uit de lucht zijn geweest. Twee stukken voor een dag en wat voor een dag. Dit keer zit ik bij de kachel. De wind en de regen slaat op de ramen. Geen torre meer te zien.

Vanmorgen welgemoed op pad om klokslag 8.30 uur. Met de parkgids Roberto, die erg geïnteresseerd was in mijn werk. Hij had ideeën voor een 5 km lang fietspad in zijn woonplaats. Duursporter Rob was niet bij te houden, maar ik kwam toch gemakkelijk als tweede door. De wind nam extreme vormen aan. Ik werd gewaarschuwd door een Chileense gids op weg naar beneden voor gevaarlijke passages met winden van 80 km per uur. Aan de bergkant blijven en gaan zitten als het nodig zou zijn, was zijn advies. Even verder kwamen een jongen en zijn vriendinnetje rechtomkeert. Haar gezicht zat onder het stof en ze zagen er beiden geschokt uit. Nog even verder kwam Rob terug om te vertellen dat het om de hoek beter was en daar zag je de volgende hut ook. Peter kwam er ook bij. De winden werden toen zo erg dat we niet verder konden. Roberto kwam na een tijdje met een deel van onze groep en vond dat we even moesten wachten tot het rustiger zou worden. Dat werd het niet.

Hup verder dus. Stukjes rennen als het even ging. Eigenlijk had ik al terug willen gaan, maar was zo stom om naar Roberto te luisteren. Bij de meest winderige passage moesten we ons tegen de berg plakken en gaan zitten. Ondertussen waren 5 mensen uit de groep met een ultieme inspanning om de rots gekomen. Ook de 75-jarige Kees en Alie. Ik had mee kunnen gaan, maar het idee dat ik ook nog terug moest na een kopje koffie in de volgende hut en de onzekerheid over het weer deed mij besluiten om te keren. We hebben zeker tien minuten vastgezeten en ondertussen werden we gezandstraald door stof en kiezelsteentjes.

Na een tijd kwam Nicoliene op dit punt met de rest van de groep en zij wilde beslist niet verder met de groep. Afgesproken dat Roberto de voorhoede zou begeleiden en zij terug zou gaan met de rest van de groep. Ik heb met enige moeite de meest stormachtige passages genomen en ben van opluchting als een speer naar beneden gerend. Toen merkte je, hoe steil het was. Onderweg kwam ik een goed Engels sprekende Chileense gids tegen die ook snel afdaalde met 28 kilo op zijn rug. Hij had het over 120 km/u en dat hij dit de laatste jaren niet had meegemaakt. Dat sterkte mij in het idee dat wij terecht zijn terug gegaan. Op de weg terug kwamen horden mensen nog optimistisch naar boven zetten. Nog geen idee wat hen te wachten stond.

Bij Gerard gewacht op Stefan en Carla. Op het vlakke kwam Harry ons in sterk verbeterde toestand tegemoet lopen. In de refugio chocolademelk gedronken en de lunch opgegeten.
Hierna met Stefan en Carla nog een korte wandeling in de buurt gemaakt. Onder andere langs een soort erg leuk ingerichte ecotentendorp (ze stonden er nog) gelopen. Mooie heideachtige velden. Beetje regen, geen zon meer en onverminderd snoeiharde winden. Ik werd gedwongen zeker 20 meter te sprinten vanwege keiharde rugwind en dat gaat niet lekker op bergschoenen.
Hier is iedereen gedoucht. Het stof zat overal, tot diep in je oren. We missen nog de vijf die zijn doorgelopen. Ze wachten betere tijden af in de andere refugio. Ze worden begeleid door Roberto. Contact met hun is onmogelijk in deze contreien. Geen mobiel werkt, 112 betwijfel ik, nergens kan een helicopter landen en een reddingsbrigade is er ook niet. Nee, de Andes is iets anders dan de Alpen. Laatste nieuws: iedereen is veilig terug.

Greet