Verwondering

Het is zonnig en het raam staat open. Het is ca. 17 graden en de wind waait aardig. Het uitzicht is jaw lowering (adembenemend) zoals Engelsen dat schrijven. De Andes met besneeuwde toppen in de verte en het turkoois gekleurde Lago Argentina met het topje van een ijsberg vlakbij. De ijsberg is geen mooi verhaal. Deze is namelijk het gevolg van het steeds verder afbrokkelen van de nabije gletsjers. De Upsalagletsjer en de Onelligletsjer zijn niet meer voor boten toegankelijk vanwege de ijsbergen.

Waarom verwondering? Na eergisteren is ook voor ons alles echt nieuw. De eerste 6 dagen waren geweldig en voor een flink deel ook nieuw, maar de verwondering treedt op bij een eerste keer. Daarom is het ook zo leuk om nieuwe dingen te ondernemen. Gisteren de verwondering over de lange, eindeloze, rechte weg door niemandsland dat toch het bezit is van mensen. En dieren. De guanaco’s trekken zich niets aan van de hekken. Ze springen er gewoon over heen. Dat moeten ze soms wel met de dood bekopen. Vandaag gold onze verwondering vooral het naderen van de Andes, die plotseling uit het landschap opdoemen. We zaten toen nog op 200 meter hoogte en de toppen van de Andes zijn meer dan 3000m. Voor mij heeft de Andes iets magisch. Ik ken de naam uit de boekjes van Kapitein Rob, die ik in mijn jeugd heb gelezen. Kapitein Rob van Terschelling (zo dichtbij) verhalend van avonturen en condors in het verre Zuid-Amerika.

Onderweg al een paar keer de monumentjes van Gauchito Gìl gefotografeerd. Deze kleine cowboy was een soort Robin Hood die ook nog beschikte over helende gaven. Hij wordt vooral vereerd door chauffeurs Maar je komt hem overal in Argentinië tegen. Langs de weg staan een soort rode hondenhokjes met daarin vaak een beeld van de gauchito. De offers bestaan uit geld, sigaretten, volle en lege flessen. Een stukje Argentijnse cultuur.

Vandaag 3 fietsers onderweg gezien. Hier in de buurt is het misschien nog best aardig. Voor de rest van de 1.400 km die we per bus hebben afgelegd, lijkt het me een crime. De wegen zijn smal en voorzien van een smalle gravelstrook en de wegen zijn bedoeld voor langeafstandsverkeer. Je bent dagen onderweg in een nauwelijks wisselend landschap en de wind is hard en soms tegen.

Morgen gaan op een stukje wandelen op de Petito Morenogletsjer. De enige van 46 gletsjers in deze contreien die nog aangroeit. Dit heeft te maken met het verschrikkelijke weer aan de Chileense kant. Zondag gaan we een ritje maken van 220 km naar El Chalten en daar kunnen we wandelen bij het Fitzroymassief. Natuurlijk voelen we ons zeer bevoorrecht. Net als veel Nederlanders hier. Het is wel de nationaliteit die het best vertegenwoordigd is.

In Buenos Aires is het hip om pas na 23.00 uur te eten, maar de meesten eten rond 20.00 uur. Hier meer naar het zuiden verschuift dat naar 21.00 uur. We gaan zo naar buiten voor een tochtje naar het dorp. Het is hier licht tot ca. 21.30 uur.

Fokke (en Danël) goede reis en medeleven voor Peter. En Geert we zouden jou ook wel eens willen volgen op Waarbenjijnu?

Hasta manana,
Greet