The long not winding road

that leads us to San Julian. Inderdaad een lange weg, zo’n 800km naar het zuiden en bijna helemaal kaarsrecht. Een hele weg lang door, op enkele plaatsen na, onbewoond gebied. Dan eens vlak en dan eens heuvelachtig. Altijd groen, maar wel in verschillende schakeringen. In het begin in de vorm van struiken, aan het eind alleen kort gras. Stel je maar voor dat je van Groningen naar Amsterdam rijdt en onderweg alleen een gesloten benzinestation passeert en ergens vlak voor Amsterdam de eerste tekenen van leven met gelukkig de mogelijkheid om koffie te drinken! Langs de hele weg liggen estanzia’s waar voornamelijk schapen worden gehouden. Dat betekent dat om die eigendommen een afzetting is met om de meter een paaltje. Achthonderd kilometer met om de meter aan beide kanten van de weg een paaltje, dat is toch al gauw, eh, .... heel veel paaltjes!

Het vertrek uit Puerto Madryn was vanochtend om 7.15u. Voor de laatste keer een blik op de walvissen in de baai voor het hotel; daarna onderweg behalve hier en daar schapen en paarden, voornamelijk guanaco’s (soort lama) en nandoes, een kleine uitvoering van de struisvogel. De nandoe kan over langere afstand hard lopen met snelheden tot wel 70 km per uur. Daarbij houdt hij/zij de vleugels ietsjes gespreid voor de betere stabiliteit. Dit behalve bij groot gevaar; dan gaan de vleugels dicht tegen het lijf aan en daarmee spant hij/zij een bot aan. Zeer pijnlijk, maar het is voor een goed doel: door de pijn komt de adrealineproductie op gang waardoor hij/zij nog geconcentreerder en sneller kan lopen. Wat dat betreft is het net als wij een marathon lopen. Je concentreren (focussen), de pijn van het lopen van een marathon ondervinden en daardoor in staat zijn om vol te houden en een topprestatie te leveren. En natuurlijk als je over de finish bent wel verkondigen dat het allemaal toch best plezierig was!

We (ik dus) dwalen wat af.De busreis hebben we doorstaan. Greet wat minder door hoofdpijn en door het schudden van de bus (we zaten achterin),o.a. over een flink deel steenslag wegen. Dat laatste zullen we in de komende dagen wel vaker tegenkomen; de effecten van het schudden willen we wat verminderen door verder naar voren te gaan zitten. Morgen, vrijdag, gaan we door naar El Calafate, een plaats aan het grote meer het Lago Argentino waarin diverse gletsjers uitkomen. We blijven daar drie nachten en zullen daar voor de verandering weer eens lichamelijk actief zijn met wandelen en een trekking op de gletsjer. Morgen evenals vandaag een reisdag maar wel korter. Als de omstandigheden het toelaten eerst een tocht door het natuurreservaat van Monte Leon. Daar meer over in de volgende afleveringen.

Nog even over het vervoer van een hond die je niet in de auto wilt hebben: die zet je gewoon op het dak en wel zonder enige bescherming! Beetje rustig rijden en bij verkeerslichten rustig optrekken. Dan is er niets aan de hand.

Groet,

Harry, en ook van Greet (maar die slaapt inmiddels)