Kraamkamer

Harry schrijft het middagdeel en ik doe het ochtendprogramma. Maar ik begin meteen met Punta Tombo vanmiddag. Wij lopen niet altijd als jut en jul naast elkaar en daarom was ik alleen getuige van de geboorte van een jonge pinguïn. Vlak langs het pad waar we beslist niet afmochten, zat een broedende pinguïn. Toen de moeder of vader (ze lossen elkaar af) omhoog ging, zag ik een ei met een gat er in. Even later stak daar een pootje uit. Bij de volgende lift zag ik een jonge, schattige pinguïn. Naar later bleek het een dag eerder geboren broertje of zusje. Deze kon al piepen. Nog even later zag ik de veel donkerder jong geborene. Ik heb zeker een kwartier op het pad gezeten op een halve meter van dit jonge gezin, want de vader/moeder zat op wacht en ontdekte het jonge geluk pas na een tijdje. Net toen ik dacht, laat ik maar weer eens verder gaan, kwamen de parkwachten mij verjagen. Kennelijk was het niet de bedoeling om te gaan zitten op het pad.

Vanochtend pas om 8.00 uur op pad. Via Trelew (Tre/tra is stad van Lewis) naar Rawson. De Welshmen zijn vanaf 1865 naar Argentina gegaan om hun Welshdom veilig te stellen. In de haven ingescheept op een kleine zodiac om de zwart-witte toninodolfijnen te bespieden. Dit zijn de kleinste (120-150 cm) en snelste (80 km/h) ter wereld. Spectaculair hoe ze sprongen met 2 of 3 synchroon en hoe het boegwater ze verleidde tot veel speelse acties. Vooral onder de boot door is erg populair. Fris op de boot. Wel zonnig, maar iets meer wind dan gisteren.

Na de koffie en met een stop bij een benzinestation voor het inkopen van de lunch, op naar Punto Tomba. Dachten we dat we op Sardegna al het record aan lengte van oprijlaan te hebben gezien (5 km), hier lachen ze om zo’n stukje. De oprijlaan is hier 25 km lang, maar daarvoor ben je dan ook in het land van de lange afstanden. Een verband met Italia is er wel: het landgoed waar de pinguïnkolonie op woont is oorspronkelijk van Italiaanse eigenaren.

Het was weer echt genieten met de vele exemplaren op het nest of naar of van zee waggelend. Onder andere diverse filmpjes gemaakt; zetten we binnenkort wel in het dagboek. Omdat we er ook vorig jaar al waren, nu ook wat gelet op andere zaken. Bijvoorbeeld dat de leden van de groep niet altijd in pais en vree leven. Twee forse burenruzies van een afstandje bekeken – bemiddelen mag toch niet, je moet binnen de markeringen blijven – en ook gezien dat sommige pinguïns heel hard kunnen rennen. Voor een ultrakorte afstand weliswaar, maar ver genoeg om de tegenstrever niet meer in pikbereik te hebben. Ook zag ik een exemplaar met stevig bebloede kop. Mogelijk nog een gevolg van gevechten van het begin van het broedseizoen, waarbij meerdere mannetjes dezelfde plaats hadden gekozen om het nest in de grond (weer) uit te graven. Het verhaal van de waarnemend(e) vroedvrouw Greet bij het uitkomende ei hoorde ik pas achteraf.

Het enige jammere aan Punta Tombo was dat een deel van het terrein bij de zee nu (definitief?) afgesloten is. Je kunt ook niet alles hebben, en wat zou ik nu te klagen hebben bij zoveel onwaarschijnlijk moois?

In het hotel hebben wij qua ligging de mooiste kamer: op de verdieping in de hoek. Twee erkers met zicht op zee. Vanmiddag konden we vanuit deze erkers walvissen in de baai vlak voor ons zien. Minstens drie waren er. Vorig jaar hadden we in een verslag van voorgangers van ons gelezen dat ze vanuit een strandtent walvissen hadden gespot. Vorig jaar zagen wij er geen en we dachten dat het verhaal een vorm van wishful thinking zou zijn. Niet dus, en later buiten met de verrekijker het schouwspel met de walvissen verder gevolgd. Fantastisch!

Morgen 800 kilometer naar het zuiden met de bus. Eindbestemming voor een nacht is San Julian, de plaats waar de ontdekkingsreiziger Maghelhaen (hoop dat dit de juiste schrijfwijze is), tevens naamgever van de pinguïnsoort in Punto Tomba, aan land kwam. Voor ons begint nu ook een nieuw stuk Argentina / Patagonia.

Tot slot nog een vraag:
Wat doe je met een hond als je die op een autoreis mee wil nemen maar niet wil dat hij/zij in de auto zit? Het antwoord volgt in de volgende aflevering van ons reisdagboek. Nu draai ik er een punt aan; het is bijna 23.30u. en morgenochtend om 06.15u. worden wij geacht weer op te staan. Vakantie lijkt wel zwaarder dan werken, toch?

Adios,

Greet & Harry