In het Beaglekanaal

Het begrip van ‘tijd’ blijft lastig. Nu ik dit schrijf is het bijna half zeven in de avond. In Holanda is het nu dus met een tijdsverschil van 4 uur dus tegen half elf. Waarbenjij.nu vindt daarentegen dat het hier half zes moet zijn. Geen wonder dat velen de tijd op een heel bijzondere manier gaan beleven. Maar voor de goede orde: Greet wordt hier pas jarig als jullie haar verjaardag al vier uur aan het vieren zijn (en het is niet andersom). Geeft voor ons natuurlijk wel de mogelijkheid om er een verjaardag van 28 uur van te maken, maar behalve de verjaardag vieren gaan we toch ook nog wat andere dingen doen.

Vandaag nog ietsje zuidelijker geweest dan in Ushuaia. Vanochtend, of eigenlijk vannacht, flink wat regen, maar voordat we op pad gingen was het droog en zelfs was al een enkele zonnestraal gesignaleerd. Naar de puerto en op een bootje geschikt voor 30 personen het Beaglekanaal op. Die 30 kwam mooi uit: onze hele groep van 26, onze gids Nicoliene en de bemanning bestaande uit de gids Daniella, kapitein Ricardo en bemanningslid Santiago telde tot exact het maximum van 30 op. Eerst in zuidoostelijke richting gingen we bij de zeeleeuwen en aalscholvers langs. In grote getale lagen zij aan de voet van de rots (de zeeleeuwen) of zaten er bovenop (de aalscholvers). Bij de aalscholvers was er een vrijwel permanente aanvoer van verse vis te zien; enkele van de binnenkomende troepen maakten er geen punt om een onsje meer mee te nemen. De trek bij de jongen zal ook wel groot geweest zijn.

Na de vuurtoren – op 15 km. varen – gerond te hebben bleek het de hoogste tijd voor koffie te zijn. Varen in westelijke richting is echter altijd varen tegen de stroom in en dat betekende dat de boot flink op en neer ging. Koffie inschenken - en natuurlijk drinken – is dan een groot avontuur (gaat ie goed, of gaat ie niet goed?), maar wonderwel was er geen sprake van rondvliegende koffie. De risico’s van rondvliegend vocht bleken buiten veel groter en dat ondervond Gerard. Een golf was genoeg om hem een complete koude zoutwaterdouchebeurt te bezorgen. Ondertussen nog even op een klein eilandje aan wal geweest en daar wat van de bijzondere flora gezien die daar in bijna het jaar door winterse omstandigheden moet zien te overleven. Logisch dat het niet van die snelle groeiers zijn. Er was een struik bij die van afstand op mos lijkt – en ook aanvoelt alsof het mos op steen is – die 1 millimeter per jaar groeit. Met de omvang die deze struiken hadden kan het best zijn, dat zij Darwin op de Beagle nog langs hebben zien varen. Vanaf dit eilandje was ook een prachtig zicht op de besneeuwde bergen vlak achter Ushuaia en aan de andere kant van het kanaal op weer een stuk Chili. En zou je eerst oost en later zuidelijk gaan dan is het nog maar 1.000 km tot aan de uitlopers van Antarctica!

Adios,

Harry